Het was ongelooflijk ontroerend om Khadi, onze inspiratie patiënt die reden was tot het opzetten van het brandwonden behandelcentrum, trots te zien in haar jurkje ter ere van één feestelijke gelegenheid.
Toen haar moeder (ongepland) toch nog eens zwanger werd en er een jongetje geboren werd, besloten ze het te vernoemen naar mijn vader. Mijn vader heet Tjitze en is nu 98 jaar. Dat hij nu vernoemd is in Afrika is natuurlijk heel bijzonder. Ishatou, Khadi, broertje Omar en Tjitze kwamen naar Kololi. Toen ik vroeg “hoe zeg je mijn vader zijn naam nu dan, want dat zal niet meevallen voor je?” kreeg ik het antwoord “Pa“! Dus Tjitze’s roepnaam is Pa , een mooie praktische oplossing. Maar ik moest de naam opschrijven en inspreken in haar telefoon want ze ging er beslist op oefenen. In het proces van oefenen hebben we verschrikkelijk gelachen. Het is een onmogelijke naam om hier uit te spreken.
Op het moment dat ik voor Khadi ’s medische document de foto’s of filmpjes maak, doe ik heel onverschillig. Maar toen ik ze thuis terug keek, moest ik er toch even om janken. Dat het zo geweldig is afgelopen met haar. Er zijn heus momenten geweest dat ik dacht : “hoe moet je verder in deze keihard wereld van armoede met zo’n verminkt lichaam, hadden we misschien beter niet geprobeerd…, hebben we onrechtmatig ingegrepen in je leven zonder je voor ellende te kunnen behoeden in de toekomst……….?” Ook uit Beverwijk en Gent ( de universiteit daar doet erg veel inzake brandwonden behandeling, anders dan onze conservatieve behandel wijze welke nog in Nl wordt toegepast), waren zeer positief over de haast onvoorstelbare resultaten. Om privacy redenen willen we ze liever niet publiceren.
Frustraties stegen ons naar de kruin toen we zagen dat na al ons keiharde werk om de Aloe Vera plantage uit te breiden en te professionaliseren, koeien dwars door het prikkeldraad heen liepen op zoek naar groener gras bij ons (zijn de de buren). Omdat ze zich eerst een weg door een dik laag bos moeten wanen, drukken ze zonder veel te zien door de takken massa heen en daardoor zien ze onze bedrading niet. Wat we hebben staan is heus geen grapje, goed gespannen, betonnen pilaren op iedere 5 meter, maar alsof het niets is, sjouwen ze er zo doorheen.
Dit heeft dramatische gevolgen voor de Aloë, want ook daar sjokken ze dwars doorheen! Met hun hoeven slaan ze dan de planten tot moes. Ik ben gek op koeien maar dit is vreselijk.
Doel is de vrouwentuin, ook daar moest het hek het ontgelden toen ze een groen tuintje vonden. Het is overal kurk en kurk droog, ze hebben grote drang tot eten en het zoeken naar water. Dat vinden ze op de tuin. We hebben honderden en honderden meters reeds omheind, maar dat laatste 220 meter stuk is zo duur en we meenden echt te kunnen volstaan met het prikkeldraad en de pilaren. Zo is er steeds iets waar je dan toch weer zo’n rotknal in je gezicht van krijgt. Met alle 23 jaar Gambia ervaring baal ik dan zo dat ik dit niet heb kunnen bedenken. Tientallen geiten genieten van het vers groeiende onkruid rondom de Aloe door dat die druppel irrigatie hebben. Ons personeel heeft alles geprobeerd om ze eruit te houden maar we hebben het op moeten geven.
Een koe liep, toen ze hem eruit joegen, tegen een bijenkas op……………..jullie willen niet weten wat dat voor gevolgen had. Echt om gek van te worden.
Ook is het zo heet dat de Aloë s verbrandden, we deden een test of we schade konden voorkomen en maakten , ’s avonds nadat we kantoor uit konden, nog een prachtig systeem……………..maar ook daar ramde een koe dwars doorheen toen ie weggejaagd werd. Zelfs dwars door een verouderd HERAS hek ! Conclusie: we moeten met spoed de fondsen vinden om die 220mtr muur te bouwen…………..kosten € 6500,- ga er maar aan staan, waar vinden we dat nu weer?
Net voor ik naar Nl vertrok hebben we 10 weken 7 dagen per week gebuffeld om een erg laat ingestuurde bestelling uit Scandinavië nog klaar te krijgen voor de eerste regens. Het wordt immers in zonneovens op het dak gebakken.
Ondertussen kregen de de haven van Senegal en Ivoorkust ruzie, daar kregen we last van met de aanvoer van de duizenden kokossen. Gelukkig kregen we bijval van Marouns company ltd ( waar mijn man David partner is) en hielpen ze ons met een gigantische oplsag van duizenden kokossen in koelcellen om zo de hele container die wel aankwam ineens te kunnen opkopen. Zo hebben we kosten noch moeite gespaard en de klus geklaard. Onze meiden vastten ook nog die maand, het was bloedheet en ze mochten niets tot zich nemen. Werkelijk ongelooflijk wat een inzet mede met de ondersteuning van Jip van Scherpenzeel, die naast het brandwonden project met 110% inzet heeft geholpen het voor elkaar te boxen.
Je moet hier echt heel creatief zijn om alle beren, wat zeg ik, mammoeten op de weg, weten te evenaren. Ik kan een boek schrijven over wat er allemaal tegen ons werkte voor alleen deze lading. Maar eind goed, al goed.
