Feestje

Van het leven een feestje maken is wat de Gambianen prima kunnen. Ze laten geen gelegenheid voorbijgaan om een ‘hew’ (gebeurtenis) bij te wonen. Deze gaan altijd gepaard met eten en drinken.

Ook de dieren laten geen gelegenheid voorbijgaan!

Enkele weken geleden mochten de honden, aangevreten door gruwelijk ernstige maden die levend vlees eten, na weken verzorgd te zijn in het kamp van The Horse and Donkey Trust, terug de straat op of terug naar hun ‘baasjes’.

Een van de straathonden die ik destijds aanleverde, heb ik Lobbes genoemd. Hij is een lieve blonde lastpak. Hij tolereert weinig andere honden maar is verliefd op een ander straathondje dat ik Mini heb genoemd. Ik voer Lobbes dagelijks en natuurlijk vierde Mini het feestje mee. Inmiddels heeft een schattig lichtrood katertje zich bij ons ‘feestje’ gevoegd. De honden lijken hem te tolereren. Toen ik eergister de waterbak vulde, stonden er drie jongen koeien geduldig te wachten tot de honden klaar waren met eten en drinken, om de rest van het water te drinken.

Gistermorgen zag ik Mini aan de haal met een aap. Ze stonden gevaarlijk dicht bij elkaar; snoet op snoet! De aap haalde uit naar Mini en zij pareerde de aap. De andere, naar schatting 12 aapjes, zaten vanaf een hoge muur toe te kijken. Ik riep Mini gauw en liet haar het eten zien, zodat de aap kon vluchten. Tot mijn stomme verbazing liep de aap een stukje met Mini mee, zo van: “Hey, joehoe, we waren even leuk bezig, waar ga je nu naar toe?” Toen ik de flessen water uit de auto pakte en de bak vulde, kwamen alle aapjes dichterbij op een achterpoten staand op de muur om hun kansen te berekenen.

Vanmorgen zette ik de auto aan de kant en opende ik, zoals we dagelijks doen, de deur om eerst de oren van de honden in te smeren met een vliegen werend middel, toen de kleine rode kater met een grote sprong over Mini heen vloog en in de auto op mijn schoot belandde. Ik had het eten voor de honden op een tray naast me staan om het snel te kunnen geven zonder dat ze mijn kleren onder de modder smeren met hun enthousiaste begroeting als ze tegen me opspringen.

Ik heb dus in vier dagen een heleboel nieuwe vrienden verzameld. “Hoe staan we erbij over drie maanden…?” peins ik terwijl ik naar kantoor rijd. Thuis heb ik de nieuwgebouwde buitenkeuken al maanden in gebruik als ziekenboeg voor honden. Als ik opgelucht denk klaar te zijn met de ene, meldt een ander zich aan en dat gaat dan alleen nog maar over mijn eigen ‘straat-roedel’.

De lekkende kraan in de tuin trekt honderden vogels aan, op de plantage kan ik uit de vogelgeluiden opmaken waar de leidingen lekken…

Ik moet nog even wat anders vertellen dat niets met Gambia te maken heeft maar wel met de kromme wereld van… Een kennis van me, die in Florida woont, was in december hier met haar zoon. Ze waren vier weken op reis door Europa en Afrika. Terwijl we aan het diner zaten en het over politiek hadden en de buitentemperaturen, riep zei tegen haar zoon: “Oh lieverd, ik ben vergeten de airco op 25C te zetten i.p.v. 19C!”. Mijn mond viel spontaan open… en ik vraag voor de zekerheid: “Bedoel je nu dat je je hele huis vier weken lang laat koelen door de airconditioner aan te laten zonder dat er iemand is?”. “Jazeker,” antwoord ze, ”ik heb er een hekel aan om in een warm huis thuis te komen.”…

Zo ook vele gasten in Busy Bee, uit Uk, US, Zweden, enz. lopen hun kamer uit en laten alle lichten en alle ventilatoren op vol draaien, iedere dag als ze naar het strand gaan. Hiermee wordt het me weer eens duidelijk dat we in Nederland gestrot en gedrild worden met vele regels die op wereldniveau uniek lijken te zijn en de rest van de wereld niets kan schelen. Dat is toch wel iets om eens even over na te denken… Ik bedoel… overbodige lichten en ventilatoren uitdoen is iets dat ik zonder erbij na te denken doe, ik ben ook zo opgevoed maar iedereen om me heen hier, laat de gordijnen dicht en de hele dag alle lichten en de tv ook nog aanstaan, zonder ernaar te kijken. De ‘zorg’ van de Nederlandse politiek lijkt bij de grenzen op te houden.