Je kan het je niet voorstellen wat je er kan gebeuren.
We hebben een hondenvoederstation moeten weghalen en wel om de volgende reden:
Omdat bij de politiepost de koeien onze klanten bleven, besloten we een betere plek te vinden.
We vonden een hotel met een mooie stoep ervoor, aardige security mensen… alles goed. Iedere dag als we kwamen was de bak leeg, met altijd een handje kruimels nog resterend. De waterbak die beslist gebruikt wordt als honden droogvoer eten, werd niet aangeraakt.
Na enkele dagen daar te hebben gevoerd, vonden we een dode kraai naast ons hok. Dat gebeurde twee weken erna weer en vervolgens na een week of zo, weer. Het hotelpersoneel laat die vogels daar wegrotten. Het blijkt dat een heel speciale Gambiaanse rat, de Dirmo, die in Kenia wordt getraind worden om explosieven en landmijnen te vinden, de hotelgasten erg mist. Zij komen met hun kinderen eten, ook de hele kolonie poesjes uit dat hotel en dus de kraaien. Voor geen van allen is dit hondenvoer gezond, zeker niet als ze er niet veel bij drinken. Er is me ooit verteld dat poezen het vochtgebrek in hun voedsel zelf niet compenseren. Hun lichaam geeft dat niet aan.
Hoe rot voor al die beestjes ook, we hebben het huisje daar weggehaald. Een ander huisje was kapot, dat hebben we gerepareerd. Nu gaan we een andere plek zoeken, een plek waar de vrijwilliger die de honden daar voerde, dat blijkbaar niet meer doet. De honden zijn mager en het zijn er veel.
Het toeristenseizoen belooft niets goeds helaas. Zojuist werd officieel het land weer geopend. Maar het is te laat voor veel touroperators, zij hebben Gambia afgeschreven voor dit seizoen. Intriest voor de bevolking, alle hotels en natuurlijk de dieren.
De vuilnisbelt
Terwijl ik onze vrijwilliger Gert Jan, de klussenman naar huis bracht, reed ik langs een illegale vuilstort plaats. Een onooglijke, smerig stinkende bende. De gigantische modderplassen op de weg door de ergste regen sinds 70 jaren in Gambia, hielpen niet mee.
Op die vuilnisbelt, zie ik, net nadat mijn kleine Victor is overleden, twee broodmagere poesjes met extreem blauwe oogjes. Ze waren wit met rood, smerig en schonkig en vooral erg hulpeloos. Hier is het gewoonte om, als een moederpoes kittens heeft, ze twee of drie weken kans te geven bij de moeder te drinken en daarna worden ze ergens weggegooid. Terwijl ik het schrijf, krijg ik het benauwd als ik eraan denk. Ik wilde niet meer hetzelfde verdriet doormaken als wat me twee dagen daarvoor met Victor overkwam en besloot wel een huisje met plastic dak, een knuffel, een schone handdoek, water en etensbakjes met eten te brengen. Driemaal per dag deed ik dat.
Maar… na twee dagen wisten de zwerfhonden uit de buurt het ook… gooide een goedbedoelde omwoner, afgekloven kippenpoten voor ze neer en was het een lastige zaak om ze tegen de honden te beschermen.
Die nacht regende het keihard. Ik hield vol.… geen nieuwe dieren meer… Ik heb er 11 nu, niet meer!
De volgende dag toen ik ze kwam voeren, zaten ze in het huisje te wachten tot de regen voorbijging, maar dat gebeurde niet. Ik kon de zes honden om me heen niet misleiden door hen elders dure brokken aan te bieden. Ik sjouwde in de regen heen en weer om ze te lokken maar het eten dat ik voor de poesjes bij me had, rook veel bekender (verse vis). David zag mijn auto en kwam even langs: “Clau, neem ze nu maar mee naar huis want dat ga je toch doen!”
Ik hield voet bij stuk: “Ik kan er niet meer zorgen bij hebben. Ik wil niet nog meer verantwoordelijkheden, ik doe het echt niet!”
Die nacht onweerde het zo gewelddadig dat ik huilend op de bank zat, niet wetend of de keiharde windstoten het huisje niet weggeblazen zou hebben.
Zodra het onweer voorbij was en ik me zo verschrikkelijk schuldig voelde, ben ik ze in de vroege morgen gaan halen. Daarna regende het vier dagen! Ze hebben een erg moeilijke start gehad, ruim drie weken diarree. Vier keer per dag hun kamer schrobben en een wasmachine per dag, ze liepen gewoon leeg. Maar ze zijn nu inmiddels – naar schatting – bijna 9 weken zijn, opgeknapt en erg aanhankelijk. Ben heeft een beetje verlatingsangst, Mo heeft de knuffelziekte en moet de hele tijd bij me zijn.
Ik hoop nog op een heel goed huis voor ze, maar de criteria waar die persoon aan moet voldoen… zijn hoog.
Hoewel het nu beslist geen zwermseizoen is voor bijen… misschien omdat de eeuwig aanhoudende regen hun bestaande behuizing deed instorten… kregen we ineens een volk in een betonnen bijenkast. Dat is reden tot grote vreugde. Het begin is er! In januari gaan Frans en Hanny, ons topteam vrijwilligersechtpaar, er namelijk 30 bijmaken.
Een van onze bush-bijenvijvers was kapot, al het water liep weg, dat is gelukkig verholpen.
De andere vijver wordt bezocht door apen, eekhoorntjes, stokstaartjes, slangen, veel insecten, kikkers, vogels, enz.
Onze hond Chicco, die eigenlijk ooit van de buurman was, kwam twee weken niet thuis. Ik had hem niet meer terugverwacht. Maar toen ik zondag aankwam op het land, werd ik wild besprongen door twee hysterisch blije honden. Tarzan was, denk ik, ook heel erg blij dat zijn moedige maatje terug was. Tarzan zelf is niet zo’n lefgozer. De nieuwe familie, Steven en Rose, bracht nog een hond mee, nu hebben we er dus drie.
De kippen worden opgegeten door een grote leguaan die zich feilloos weet te verschuilen in het hoge gras. Triest maar ook zoals het eigenlijk bedoeld was. Paul en Ollimatou hebben de kippen nu in een klein hok opgesloten waar ze niet uitkunnen, maar de kuikentjes wel… en dan dus zonder moeder… dat is helemaal niet okay. Roofvogels lusten ze graag en plukken ze zo van de grond als de moeder er niet bij is om onder te schuilen. Dus daarover moeten we even gaan praten.
Op mijn schoot, terwijl ik dit vanuit thuis typ, ligt Moses, een van de twee kittens. Zijn broer Benjamin ligt ergens onder de ventilator op de bank. Het is ongenadig heet en benauwd en poezen kunnen alleen maar hun hitte kwijt via hun tong en hun voetzolen heb ik ooit geleerd… in deze hitte zou je een naaktkat willen zijn 😊
