Workshop Kandijen van Cashew Apple

We zijn zo druk met van alles en nog wat, constructieve zaken en het op de rails houden van alles, dat het er bijna bij in schoot… de cashewappeltjes aan de bomen zijn nu echt op.

In Mariamakunda staan veel cashewnotenbomen. Cashewnoten groeien aan prachtige appeltjes die eruitzien als een paprikaatjes. Zwaar van het vele sap dat erin zit. Er zijn gele appeltjes, oranje appeltjes en rode appeltjes. De cashewbomen geven met interval van enkele weken, driemaal per jaar vruchten.

De noten zijn een hot item! De appeltjes worden slechts gebruikt om er een zwaar alcoholische drank van te brouwen, die ongedistilleerd heel wat breinen van – vooral de Manjago-stam – mannen “kookt”. Het is spotgoedkoop en menig Manjago man is rond zijn 37ste zo beschadigd door deze alcohol dat zij niet of nauwelijks meer kunnen functioneren. Cana heet de alcohol die ervan gebrouwen wordt.

De cashewappel heeft een vitamine C gehalte dat vijfmaal hoger ligt dan bij sinaasappels. Zodra ze rond het hete middaguur van de boom vallen, beginnen ze te gisten. De bijen zijn er gek op maar worden er soms ook dronken van. Ze worden dan geweerd uit de kast door de bewakers en mogen pas weer binnen als ze nuchter zijn!

Deze cashewappels zitten boordevol met vezels en vitaminen. Jarengeleden besloot ik al eens even iets te verzinnen waardoor we ze kunnen conserveren. We ontwikkelden in Kololi een product. We maakten er een aantal varianten op. Dit met de bedoeling om de cashewappels te gebruiken als voeding en niet voor alcohol of afval en om te kijken of we dit product geïntegreerd kunnen krijgen voor b.v. schoolgaande kinderen, in het kader van de zelfvoorzienigheid. Er is in Mariamakunda bijna geen betaald werk te krijgen. Mensen hebben dus vaak geen geld om eten te kopen, ze leven van wat slechts (zonder oneerbiedig naar de natuur te willen zijn) aan de bomen hangt. Conserveren is dus echt wel een heel belangrijke factor voor het “welzijn”, als je dat al zo mag noemen.

We hebben twee vrouwelijk personeelsleden uit Mariamakunda laten komen, die al eerder een cursus over hygiëne hebben gehad en hen hier in Kololi laten zien en laten ervaren hoe het kandij-proces van cashewappels verliep.

 Zij hebben deelgenomen aan het proces van het begin tot het einde. We hopen dat zij de anderen dan weer kunnen begeleiden in het bereiden van gekandijde cashewapple of andere vruchten zoals mango.

Vandaag planden we een workshop om de dames in Mariamakunda te leren kandijen. Zij kunnen het in potten wekken, zoals jam, of droog laten koken; dan smaakt het net als dadels of ze met zout insmeren, voor of nadat ze zijn gekookt.

De eerste keer deden we de training, samen. We begonnen met hoe onze handen te wassen.  Met de nagelborstel ging ieder zijn handen schrobben, maar onder de nagels borstelen was echt een novelty, hilariteit voor ze☺. Ze vonden het wel slim bedacht (lol).

Kinderen krijgen hier vaak ontbijt dat uit een paar gram chips bestaat. Eigenlijk is het het zout en de suiker in die verpakte chips die hen even het gevoel geeft dat ze wat in hun maag hebben. Dit gekandijde fruitproduct zou een heerlijke, vervangende snack kunnen zijn, in brood of zo uit het handje als er even niets anders te eten is.

Bovendien hopen we zo het alcoholisme iets terug te dringen omdat de cashewappel misschien wel een andere waarde krijgt door dit product. We gaan het straks herhalen als de cashewbomen weer vruchten geven.

Eerst lieten we hen, de drie verschillende soorten gekandijde cashewappel – die we als test hadden gemaakt – proeven. Dat sprak tot de verbeelding ☺ Daarna waren ze vol aandacht.

We sneden de gewassen cashewappeltjes in plakjes, als het sap op je kleren komt, is dat voorgoed! We wogen wat we hadden en deden er daarna eenzelfde hoeveelheid suiker bij.

We mixten de suiker en de cashewappels in een schaal. Ondertussen had Hawa een kookvuur gemaakt (ik denk dat zelfs mijn ondergoed naar rook ruikt), het hout was vochtig. Het duurde een eeuwigheid voordat ons spulletje aan de kook kwam. Ik had een gasfles met een kookring meegenomen, in geval het zou regenen, die hebben we toen maar gebruikt. Morgen doen we het verder op de Mansa stoof, die de meeste vrouwen van Myranda, een vriendin van de stichting, hebben gekregen. Daarvoor hebben we houtskool nodig, die stoof werkt efficiënt en nagenoeg zonder rook (want vlak die kookrook niet uit! Daar moet je wel een longaandoening van krijgen als je op de rug van je moeder boven de kookpot moet hangen als baby). Niet alle aanwezigen hebben zo’n kookstoof, dus moesten we beginnen met een kookwijze welke herkenbaar was voor iedereen.

We brachten het geheel aan de kook, we lieten het even 1 minuut koken en haalden de pan van het vuur om af te koelen, waarna het nog eens aan de kook werd gebracht. Dan lieten we het weer afkoelen. Dit proces wordt vier keer herhaald als het in potten gewekt wordt met het sap erbij.

Als we het droger wensen, koken we het, weer zonder deksel, totdat alle sap is verdampt. Het kan dan in een schone glazen pot of een bakje worden bewaard.

In de voorbereiding hadden we al jampotjes gewassen en deze in de zonneovens gesteriliseerd gedurende drie dagen (er is veel bewolking momenteel).

Morgenochtend doen we de laatste kook en dan gaan we het in de gewassen en gesteriliseerde, hergebruikte mayonaisepotten doen. En dan nemen ze allemaal wat mee naar huis.

De dames vonden het een subliem idee en superlekker!

We kunnen dit proces ook met mango’s doen. Ook een boom die kortstondig overvloedig vruchten geeft en daarna tien maanden niets meer. Ook een heerlijk product om hen eens even te helpen er langer van te kunnen genieten. In eerste instantie zullen we ze begeleiden om het voor eigen gebruikt te doen.

Mocht er iemand uitspringen die het straks echt oppakt, dan helpen we haar om volgens protocollen te werken. Als dat werkt, dan gaan we haar helpen om haar producten op de markt te brengen.

Het gebeurt niet vaak dat iemand uit zijn comfortzone komt en zoiets oppakt. Om die reden leren we ze ook potjes wassen, steriliseren en hebben we zo regelmatig de kans ze routinematig te blijven voeren met informatie.

Over een aantal maanden gaan we eens kijken of we hen het pekelen van eigen oogst zoals pepers, enz. kunnen leren. Een mogelijkheid tot inkomen, voor ons zo eenvoudig te bedenken, voor hen een geschenk uit de hemel ☺.

En om even een dingetje te noemen, hoe is het om in de bush netjes te werken? Onze voorzitter heeft veel moeite gedaan om een pvc-zeil, dat tegen de Afrikaanse zon is opgewassen, in te kopen en op te sturen om onze solarovens mee te beschermen tegen de regen.

Trots dat we waren hoe gelikt dat eruitzag toen we die dekzeilen vorige week ontvingen en eroverheen legden.

Vanmorgen dacht ik… om te zorgen dat de honden een plek hebben om te schuilen tegen de regen (die liggen hier niet binnen), laat ik alle 24 ovens onder één zeil leggen. Dan kan de wind ook minder schade doen. Bij het organiseren van dat loodzware zeil, zie ik tot mijn schrik dat er een gat in zit zo groot als een babyvuist. HOE DAN???? Spiksplinternieuw!!!

Het nalopen van sporen openbaart dat een eekhoorntje dat voor zijn lol heeft zitten doen. Grrrrrrrrrrrrrrrr. Dus nu hebben we een peperduur zeil, dat 10 jaar mee zou moeten gaan, met na 1 week al een gat erin!

Dat is één dingetje…

Een ander “dingetje” is, dat toen ik de honden daar aan het voeren was (ik neem meestal gekookt vlees voor ze mee), een hondje dat te gast is, het eten pikte van de andere honden. Toen ik daar een stokje voor stak, rapporteerden de kindjes aan me, dat deze gasthond ook een babygeitje, iets te ver van zijn moeder af, had doodgebeten en opgegeten. Ik viel bijna flauw, ik ben dol op geitjes. Daarna vertelden ze dat ook buiten de poort, een geitje het leven had gelaten door dezelfde hond.

Zucht… een hond, in een geweldige, bosrijke omgeving, superactief… Instinct… dat valt niet te bestraffen. Net als een kat die een vogel uit de lucht plukt… dat kan je een kat niet verwijten, daar is zijn DNA op geprogrammeerd.

En die vogel eet weer vlinders…

In 2009 bouwden we een muur, met hulp van Lonneke te Kamp, een dierbaar vriendinnetje die jullie misschien hebben leren kennen via het tv-programma “Over mijn lijk”, waar haar levensverhaal werd gefilmd, zij overleed op 29 december 2011. We hadden toen een inheemse boomkwekerij opgezet om de houtsnijders die voor haar bedrijfje urnen uit hout sneden, te laten zien dat wat je gebruikt, je terug moet planten.

Lon hielp met haar sponsors een muur te bouwen, aan de wegkant waar nu de brandwondenkliniek is. Die muur viel afgelopen week deels om, een tweede deel staat ook op omvallen. En daardoor komen die geitjes binnen. We hebben juist daar de Moringaplantjes staan voor ons Go-Fit20 voedingssupplement staan. Die geiten weten wat lekker is… en de logeerhond dus ook… zeg het maar… hoe lossen we dat op? Een muur is niet in twee dagen herbouwd.  De hond opsluiten is haast onmogelijk. Dit hondje is razendslim en zou in Hollywood goud kunnen verdienen met haar behendigheid. Dezelfde kinderen die zij tegen de grond gooit in haar dolle buien, bevrijden haar graag als ze heel zielig gaat zitten janken terwijl ze de kinderen meewarig aanstaart. Dus opsluiten werkt ook niet, ze manipuleert haar weg naar buiten.

Tegen alle vakliteratuur in, krijgen onze drie lege bijenkasten volop aandacht van een groep rondzwervende bijen. We houden onze vingers gekruist en hopen dat ze bij ons willen komen wonen.

Het vinden maar vooral houden van nieuwe bijenvolken is een enerverende klus. Afrikaanse bijen zijn nogal gewend om snel te verkassen. De apen hadden twee bijenkasten uit nieuwsgierigheid bijna doen omvallen. Wat een geluk dat daar geen grote bijenvolken inzaten, want 60.000 boze bijen… is een gewelddadige ervaring.

Ik kan nog wel even doorgaan met de afwisselingen binnen een dag. Gelukkig zijn onze dagen hier nooit saai, nooit! Ik las dat Moringa ook heel goed is tegen intellectuele vermoeidheid… misschien moet ik zelf ook maar eens een drankje gaan mixen, haha, want jong en creatief denken én oplossingen verzinnen kost onze hersenen heel wat stroomverbruik. ☺

2 reacties

  1. Ongelooflijk, je kunt het zo gek niet bedenken.
    Wat is het telkens toch een lange weg om iets nieuws aan te leren, en waarmee we denken ze toch iets waardevols te geven. Ik heb ontzettend veel bewondering voor jullie blijvende inzet en geduld. Hartelijke groet, Ria.

  2. Lieve Ria, als ik bewondering heb voor een paar mensen dan zijn juist jullie het wel. Boeren in Nld, je boerderij uit 18.. zien afbranden 29maart j.l. en de moed vinden door te gaan. Jullie zijn een geweldige familie. Mara heeft ons een gigantische mooie duw in de rug gegeven met al haar vrijwillige hulp en destijds met het mooiste stage-rapport tot op de dag vandaag. DAt is de basis voor ons voedingssupplement voor de Covid, welke we GO-fFIT 20 noemen. De Aloe Vera planten die jullie hielpen planten, staan nu in Mariamakunda mooi te zijn. WE hebben er inmiddels honderden kinderen mee mogen genezen. Zonnige groet en liefs aan jullie allen, Claudette

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *