Op 19 mei belde mijn man David, die aan de poort van ons land in Mariamakunda stond.
Aan zijn stem hoorde ik dat er iets mis was: ”Clau, I am so, so sorry !!” Mijn hart sloeg over…
“Dave, what happened?” vroeg ik verschrikt. Hij vertelde dat hij iets in de modder en tussen de takken zag bewegen en bij nader onderzoek bleek dat het een poesje te zijn dat net was geboren en daar was “gedeponeerd”.
“I just could not leave it there, Clau, I am so so sorry, but I have to bring it home”. Zucht… natuurlijk!!! Dat is beestje nummer… tig tig dat hij thuisbrengt in de afgelopen 25 jaar. De meeste zijn bij ons gebleven en oud geworden. Maar een poesje dat net geboren is… pfff dat is even wat anders. Ik dacht nog even dat hij, een grote man, de leeftijd misschien verkeerd had ingeschat en dat het poesje een week of drie oud zou zijn. Maar toen hij er uren later mee thuiskwam, zonk de moed in mijn schoenen. Dit was amper een echt poesje, het was een soort van frommelig hoopje met een beetje haar, oogjes potdicht, rat-achtige pootjes met veel te lange, lelijke nageltjes uit heel roze voetjes. Vies, helemaal nat, uitgedroogd en gillend om voeding.
Nou ja en toen werd het leven even anders… Om de drie uur voeden, dag en nacht… en ik heb toch al niets te doen de hele dag ☺ Na zeven dagen gingen zijn oogjes open. Hij kreeg de naam Victor omdat hij Victorie (overleven en overwinnen) duidelijk als motto heeft. Ondertussen is ons donzen bolletje een klein dik ventje met nog steeds heel kromme pootjes. Hij voelt zich groot en sterk als King Kong en durft alles… mits het maar niet eng is of veel lawaai maakt, want dan rent ie naar David of mij om bescherming. Verder slaapt hij – als ik tv kijk of achter mijn laptop zit – graag in mijn nek. En als hij even wakker wordt, moeten mijn neus, oor en/of kin het ontgelden. Zijn vlijmscherpe tandjes hebben me op de gekste plekjes piercings bezorgd.
Ohooh, mijn andere poes, gedoogt Victors aanwezigheid. Ik vond haar in de garage van het huis dat we onlangs kochten, in een oude auto, samen met vijf kittens. Ik riep toen ‘ohooh’ en ben haar zo blijven noemen. Af en toe blaast zij met haar verschrikkelijke slechte adem naar hem en dan krimpt ie gehoorzaam ineen. Omdat ie geen moeder heeft, is het wel fijn dat ie zo toch het poes-zijn protocol meekrijgt
We zijn allebei blij om thuis te komen, hij is zo vermakelijk en gezellig.
Toen we dit huis kochten, dat acht jaar had leeggestaan maar wel een Gambiaanse familie in de tuin had wonen, kregen dus Ohooh, wiens baby’s verdwenen waren voordat het huis klaar was om te bewonen. En we kregen Kitty, ook zwanger van gelukkig maar één jong! Dat kind heet Peter heet en is ook een schattige witte kater met een rood dakje op zijn voorhoofd en hazelnootbruine ogen en een stem als Andrea Bocelli.
En Bertha, die we omgedoopt hebben tot Bella, een uitgemergelde witte Lassie-achtige hond, ook met pups, die in een vies olieachtig hok lagen. Alle pups werden door de inwonende familie verkocht, een zielig vies mannetje bleef achter, we hebben hem Teddy genoemd.
En nu dus Victor. Genoeg wat ons betreft!
De honden in het verlaten en inmiddels triest uitziende toeristengebied, worden door onze groep Care for Natural-vrijwilligers dagelijks gevoerd sinds eind maart.
Andere gebieden worden door anderen gedaan.
Al hebben we het geld er niet voor, we gaan toch beginnen met het bouwen van drie Dogfeeding stations omdat het regenseizoen begonnen is. Dan hebben de honden het sowieso al zwaar vanwege de hitte, de hoge luchtvochtigheid (uniek voor parasieten), altijd modder tussen hun voetkussentjes die daardoor zacht worden en erg toegankelijk voor allerlei wormachtige parasieten die door de zachte huid binnendringen.
De hondenvoerhuisjes worden netjes uitgevoerd, we zetten er ook een nummer van een dierenarts op en van een andere organisatie die zich hier met het welzijn van dieren bezighoudt. Hopelijk willen toeristen in het toeristenseizoen ook helpen de dieren gezond te houden.
