Ida, de dame de negen jaar bij ons werkte, heeft per ongeluk ontslag genomen en wilde na vreselijke spijt, terugkomen. Zij was voor het bedrijf een goede kracht maar voor haar collega’s een draak. Na negen jaar oplossingen zoeken voor onmogelijke en absurde situaties, zoals een half jaar durend drama dat begon met een wasknijper en eindigde met doodsbedreigingen middels zwarte magie, besloot ik haar voor de veiligheid van ons allen, niet terug te nemen. Ze vulde alle gaten en werkte 60 uur per week om maar niet thuis te hoeven zijn waar zij nog veel meer conflicten had dan op het werk. Iedere nieuwe collega werd maandenlang aan vernedering en wantrouwen blootgesteld, velen hielden dat niet uit en gingen weg. De dag dat ik twaalf dagen op vakantie ging, was de dag dat de hel losbrak op de zaak, zo erg dat David geen andere oplossing zag dan haar te schorsen. Daar was zij zo boos over dat ze zo onbehoorlijk werd dat ik haar nog langer moest schorsen. Natuurlijk vielen we in een gat want Ida bewaakte de hygiëne van het yoghurt maken en was een zeer prettige aanwezigheid voor de gasten van Busy Bee. Jaren van proberen een bepaald vertrouwen te kweken, haar te helpen bepaalde inzichten te veranderen, intense uren van samen diepe gesprekken voeren, haalden allemaal niets en niet uit, sterker nog, haar gedrag werd alleen maar schadelijker voor iedereen in het team.
Het nieuwe team werd daarna getraind en gesteund en kwam langzaamaan, na nogal wat kostbare fouten en misproducties, uiteindelijk in een ritme. Maar toen ik eergisteren moest vragen waarom ik van 9 kilo jam, bijna 2 kilo kwijt was – waardoor de jam erg duur voor de klanten uitviel – was het weer hommeles. Mensen hier vinden het lastig om met kritiek om te gaan. Gebrek aan eigenwaarde, het niet kunnen accepteren van verantwoordelijkheden voor fouten, vertaalt zich in een gevoel van afwijzing. En zo vertrok gisteren een andere dame, na vier maanden training, ook weer omdat ik haar geïrriteerd vroeg waarom ik pas na lang doorvragen hoorde dat er een heleboel jam verloren ging omdat deze op de grond was beland. En dan moet je weten dat drie dagen ervoor er het volgende gebeurde…
Ik was net klaar met yoghurt maken en liep alles nog even na, meestal staat er een deur open, is er een lamp aangelaten, een kraan open of een koelkast niet goed gesloten. Ik zag de productie van mangojam staan maar ook flink wat jam in een plastic yoghurtbakje in plaats van in een glazen pot. Me afvragend hoe stom iemand kon zijn om zoiets te doen in ons bedrijf, nam ik het mee naar de koelkast op kantoor. Ik zou naar huis gaan maar had niet geluncht. Het was 19.00 en ik dacht: ”Laat ik de jam even proeven met de nieuwe yoghurt van eergister.” Twee eetlepels jam van onze eigen Mango boom die een beetje naar gember smaakt in de yoghurt, smaakte best. De volgende morgen riep ik het team naar kantoor om te vragen wat de reden was van dit rare plastic bakje… Oh zei dezelfde dame “een glazen potje knapte toen we er jam in deden, daarom deed ik het in het bakje”. Oef ging het door me heen, jam met glas gegeten… dat had anders kunnen aflopen… ”Had je dat niet beter kunnen melden op kantoor en vervolgens weggooien, denk je?” vroeg ik. Waarna ze me met een blik aankijkt waaruit ik lees “Ja, uuuhh, je denkt toch niet dat ik tijd heb voor al die moeilijke zaken!”
Dát plus dat van de jamproductie 20% verloren gaat op de vloer zonder dat dat wordt gemeld, daar word ik wel verdrietig van! Maar dat uitspreken heeft dus als gevolg dat iemand besluit haar baan op te geven… en dan beginnen we wéér opnieuw iemand te trainen… Iedere dag gebeuren er minimaal drie dingen waarvan ik denk: “Dat kàn niet gebeurd zijn, dat is té absurd “. Afgelopen maand nam deze zelfde dame niet de moeite een heel belangrijke weging goed te doen en degene die haar moest controleren ook niet… waardoor we een productie van 103 tubes crème moesten terughalen, kosten ruim €430,-. Daarnaast besloot iemand iets ongelooflijk stoms te doen waardoor een heel grote productie mangojam ook moest worden teruggehaald. Zie dat financieel maar weer recht te trekken! De vele stroomstoringen werken ook zeer ontmoedigend… Enkele dagen geleden las ik op onze voltage regulator 134 Volt i.p.v. 240 Volt. Geen koelkast of wasmachine, t.v. of ander apparatuur draait daar normaal op, heel erg veel gaat kapot, onderdelen zijn niet te vinden want het overkomt je buurman en alle anderen ook… Er is niet tegenop te werken…de bierkaai wint terrein.
Dat neemt niet weg dat we ook hele mooie resultaten bereiken! Mensen van hun huidproblemen af helpen met onze producten, of ze helpen herstellen van een langdurende ziekte door onze Go Fit!, of iemand een voedselpakket of financiële ondersteuning mogen bieden via een sponsor of veel kindjes van hun akelige brandwonden af mogen helpen of een schitterend Busy Bee Nature Residence opzetten, vele straatdieren mogen helpen omdat mensen maandelijks geld overmaken om eten voor ze te kopen of ze te laten steriliseren, heel pittig personeel hebben die het beter snappen, enz. Er zijn iedere dag gelukkig heel erg veel meer dingen die goed gaan dan niet ☺.
Een zonnige groet!