Ons ABCC Aloe Vera Burntreatment Centre for Children doet zijn werk goed.
De ‘mond-tot- mondreclame’ maakt dat we zelden zonder patiënten zitten. Normaal is het tijdens het regenseizoen het minst druk en het droge seizoen het meest druk. Maar niet alleen het ABCC houdt ons bezig, we krijgen veel soorten hulpvragen.
Een paar van onze patiëntjes van de afgelopen weken.
Ebrima, een peuter van 2 jaar en 6 maanden, is met zijn handje in een pan kokende rijst gevallen en tot voorbij zijn polsje verbrand. Een pittige verbranding omdat de kokende rijst aan hem bleef kleven en het duurde even voordat er water beschikbaar was om het eraf te spoelen.
Zeer, zeer pijnlijk voor het kleine ventje. De verbrande kooltjes, die ze op zijn verwondingen hadden aangebracht, moesten eraf worden geweekt, waarna we er altijd een Povidon-kompres opdoen om de bacteriële lading te verminderen. Daarna starten we met onze Aloe Vera Fresh Leaf Treatment (AVFLT).
Hij kwam op 21 augustus en op 3 september gaven we hem de zesde en laatste behandeling. De ouders halen het verband er dan drie dagen later af en sturen ons een foto, zodat we zeker zijn dat het gewenste effect is bereikt. Op deze manier verspillen we geen onnodig transportgeld en tijd van de ouders. De bruine huidskleur komt, als de genezing redelijk snel verloopt, meestal later gewoon weer terug.
Kebba en Ollie, beide lieve, zachtaardige behandelaars, hebben hem met veel geduld en voorzichtigheid behandeld.
Een viervoeter met lange oren
De volgende patiënt was een viervoeter met lange oren. Die vonden we strompelend langs de kant van de weg. Een ezel waarvan de kop van zijn voorbeen ruim twintig centimeter lager zat dan waar ie hoorde te zitten. Vermoedelijk veroorzaakt door het touw, waarmee ze, vlak boven de hoef, worden vastgebonden. Het kan zijn dat dat touw misschien onder een auto of vrachtwagen is terechtgekomen, terwijl de ezel de weg over rende. Zijn hoef was afgesleten van het maandenlang voortslepen. De ezel was erg aangedaan en niet vriendelijk waarschijnlijk door de ernstige pijn waarin hij voortdurend verkeerde.
We zijn een hele week bezig geweest om de eigenaar te vinden, de ezel te vangen en om de ezel bij de Gamba Hors & Donkey Trust te krijgen. We betalen hen dan altijd voor transport om dieren te halen of te komen behandelen. Ik noemde de ezel Makunda. Het GHDT-team vond hem geweldig, terwijl de eigenaar dacht dat ie heel moeilijk benaderbaar was. Maar ze vonden het ook triest dat de ezel zoveel veel pijn had. Op de röntgenfoto’s was te zien dat er veel aan de hand. Het gewricht was echter inmiddels te chronisch beschadigd om nog hoop te durven hebben. Ze hebben toch geprobeerd een spalk te plaatsen maar die is tot tweemaal losgeschoten en veroorzaakte een wond. Daarna liep Makunda Tetanus op en de afgelopen dagen hebben we weer hemel en aarde bewogen om de eigenaar toestemming te laten geven om hem vredig te laten inslapen.
Ik kan om zoiets echt tranen met tuiten huilen omdat ik me nu zo rot voel dat het niet goed is afgelopen en we misschien beter maar niets hadden kunnen doen. Maar rationeel weet ik dat Makunda crepeerde van de pijn, zijn hoef aan de verkeerde kant afsleet wat uiteindelijk tot ernstige schade leidde… Maar toch..
Buigen of barsten…
De volgende patiënt was een volwassen man, vader van drie kindjes. Hij nam de afgelopen jaren erg foute en zeer schadelijke beslissingen waardoor zijn gezin, de moeder is aan ons verbonden, afschuwelijk dingen heeft meegemaakt. Vader vertrok en we hebben dat gezin de afgelopen jaren zwaar ondersteund om hen erdoor te helpen. Sinds kort is de vader weer terug bij het gezin dat daar, ondanks alles dat hun is aangedaan, blij mee is. Het kostte me een paar dagen om mijn oordeel proberen af te wenden, ik was zo boos op hem en zijn ogenschijnlijke gemakzucht. En dan denk ik aan de afbeelding van de indiaan in mijn kantoor waaronder staat ‘Great Spirit let me not judge my neighbour for I have not walked in his mocassins”. Dus toen hij, kort na zijn terugkomst bij het gezin, met een acute, zeer ernstige aandoening te maken kreeg die binnen 48 uur levensbedreigend werd, moest ik kiezen. Het niet mijn probleem laten zijn, wetende dat het om 15.000 dalassi (dat is tweehonderd en nog wat euro) ging en hem te laten bezwijken…Of… mijn oordeel te laten vallen en in actie te schieten om de situatie een positieve wending te geven. Mede dankzij een maandelijkse ondersteuning van een sponsor (die ik aan noodgevallen, meestal voedselpakketten, mag besteden), hebben we de noodoperatie en andere kosten kunnen betalen en is hij nu aan de beterende hand. Én is hij een inhaalslag aan het maken om voor zijn kinderen weer de vader te zijn waar ze van op aan kunnen.
Toen hij me bedankte en zei: “Clau, als er een persoon was van wie ik geen hulp had verwacht, dan was jij het wel omdat ik weet dat je hebt moeten bloeden om mijn gezin door dik en dun te ondersteunen de afgelopen jaren.” Waarop ik antwoordde: “Als ik mijn zegeningen aan jou kan doorgeven waardoor jij een zegen in jouw omgeving kunt zijn, dan was het de moeite waard!”
Een zegen met een staartje
En zie wat gebeurde er vandaag…? Via hem kreeg ik het nieuws dat een jongen in een schuurtje, niet ver van ons kantoor, ligt te rotten. Letterlijk, met diepe een open wonden aan beide zijden van zijn enkel, die inmiddels tot het bot diep zijn gegaan. Waar inmiddels smerige parasieten inzitten. De lucht van het rottend vlees is niet te harden waardoor hij nergens terecht kan( hij sliep vanwege een incident dat hem eerder overkwam al weken in een auto wrak). Geld voor behandeling heeft hij niet. Dezelfde genezende patiënt van hierboven, trok zich het lot van deze jongen aan. Hij is ernaartoe gegaan om uitzoeken hoe de huidige situatie is en hoe het zover heeft kunnen komen. Het gaat om een West-Afrikaan, een buitenlander, die hier in het ziekenhuis dik moeten betalen om geholpen te worden (ik zeg niet om ‘een bed te krijgen’ want dat is in dat overbelaste ziekenhuis bijna een utopie). We zullen met financiële ondersteuning proberen om deze jongen de komende uren in het ziekenhuis te krijgen voordat hij bezwijkt want in de tropen zijn dit soort wonden snel levensbedreigend, hij zit er al drie weken mee en is verzwakt. Maar dan nog werken artsen na twee uur op vrijdagmiddag niet meer, misschien dat een verpleegster een infuus met zware antibiotica kan geven, ik hoop het maar!
Er is grote kans dat hij weggestuurd wordt maar laten we dit tenminste proberen. Hij barstte in tranen uit toen hij de hulptroepen vanmiddag zag en zei: “Ik had het opgegeven, ik had niet gedacht dat er nog iemand zich om me zou bekommeren. Ik besloot me gisteravond op de dood voor te bereiden en vroeg God alleen of het dan maar snel mocht gebeuren.” De genezende patiënt van hierboven is met een schilder (met wie ik gisteren woorden kreeg omdat hij mij een poot wilde uitdraaien voor een verfklus) nu, terwijl ik dit schrijf, inmiddels onderweg naar het ziekenhuis omdat we een bedrag beschikbaar konden stellen waarmee taxi, inschrijvingskosten en eerste handelingen betaald kunnen worden. Nu maar hopen dat ze iemand treffen die hen gaat helpen daar.
Inmiddels is het 10 dagen later en is de patiënt enorm opgeknapt en buitengewoon dankbaar voor de hulp die de eerdergenoemde patiënt hem geeft. Ze gaan iedere dag samen naar de apotheek om de wond daar te laten verbinden Daarvoor betalen we 8 euro per behandeling. Het ziekenhuis had geen middelen en al helemaal geen bed. Daar kwamen we, behalve dat ze de wond grondig schoonmaakten, niet verder. De eerste patiënt krijgt golven van dankbaarheid van de tweede patiënt over zich heen. Hij zei gisteren tegen hem: “Je moet God danken dat ik in de gelegenheid werd gesteld om je te helpen en jij kan straks je dankbaarheid weer doorgeven door iemand anders te helpen die op je pad komt!” De no.1 krijgt voortdurend waarschuwingen van buitenstaanders dat patiënt twee hem zeker gaat teleurstellen… misschien is het een crimineel… en misschien wordt dit wel het keerpunt in zijn leven… zijn nieuwe kans! En dat omdat iemand uit Nederland ons in de gelegenheid stelde door geld te storten in onze nood-pot. Dus aan de sponsors die dit mogelijk maken door maandelijks te storten, jullie zegeningen zijn gegroeid. Hier op 5000 kilometer afstand!
Wij nemen de behandeling van deze jongen morgen over om binnen budget te blijven en leren de eerste patiënt dan later hoe hij de tweede patiënt kan uitbehandelen met onze Aloe Vera Fresh Leaf Treatment, mits dat geschikt blijkt voor deze wond.
Weer terug bij het ABCC
Een klein, schattig moppie van 2 jaar en 3 maanden kreeg een grote plens kokend water over zich heen. Vooral haar bovenbeentje was behoorlijk verbrand. Ze was bovendien ziek, ze had een zware verkoudheid en koorts. We hebben haar drie behandelingen gegeven maar hebben haar toen naar het ziekenhuis gestuurd omdat ze malaria leek te hebben. We wensen de ethische grens niet te overschrijden en blijven bij onze leest ‘brandwonden’’. Ze komt mogelijk later terug voor verdere behandeling.
Op de hoek van het ABCC
De ezel van buurvrouw Mariama had afgelopen zaterdag een wond bij zijn geslachtsdelen. Zondag meldde zij het aan Kebba. Ik had zelf bijna geen cent om GHDT te laten komen, drie kapotte wasmachines door de afschuwelijk slechte stroomkwaliteit van pieken en dalen, een uitgebrande vriezer en een andere kapotte koeling, allemaal in een week… ik kan de reparatie kosten niet meer aandragen.
Ik legde GHDT uit dat ik slechts D500 kon bijdragen aan benzine… Al is hun kamp overvol met dieren die medische hulp nodig hebben, toch kwamen ze binnen enkele uren met z’n drieën. Als er maden in wonden, zitten vreten die heel snel gaten in de dieren, ieder uur telt.
Ze hebben de ezel van Mariama op locatie behandeld en leerden haar hoe het verder zelf te doen. Binnen een week is de ezel alweer bijna genezen.
En weer terug bij het ABCC
Een kennis uit Nederland stuurt ’s avonds laat een bericht van een Gambiaans personeelslid dat kokende olie over zich heen kreeg. Alles wordt vervolgens snel geregeld en Kebba was de volgende morgen om 8.30 uur al bezig om de man van zijn pijn af te helpen. Ook deze volwassen patiënt was binnen enkele behandelingen weer van zijn ellende af en kan spoedig weer aan het werk.
Een jongedame van 22 liep met haar wikkelrok langs een kookvuur en raakte door vlammen verbrand aan haar been. Ze hadden er als ‘eerste hulp’ ei en kookolie op gedaan. Het kostte zes behandelingen, om de drie dagen één, en daarna was het leed geleden.
Tot slot een baby van 9 maanden. Vrouw één kreeg ruzie met vrouw twee. Vrouw één gooide een pan kokend water naar vrouw twee die een babyzoon op haar rug had. De reden van de ruzie was dat vrouw één alleen maar dochters produceerde. De baby werd deels geraakt door het kokende water. Zijn handje, billetje en beentje waren verbrand. Er hing erg veel spanning en sociaal drama om dit patiëntje heen. Dat betekent bijna altijd dat de behandeling ieder moment gestaakt kan worden omdat onder die druk de patiënt niet meer gebracht wordt door onrust aan het thuisfront. Gelukkig konden we dit baby’tje een aantal behandelingen geven en konden we de moeder leren hoe ze de brandwonden met onze AMS-crème goed kan behandelen. Dat volgen we dan via foto’s en telefoontjes. Ook voor de nabehandeling hebben we haar wat tubes AMS meegegeven. We weten van iemand anders dat de brandwonden zijn ontstaan door een ruzie. De moeder vertelde ons dat ze niet wist hoe het gekomen was uit angst voor represailles.
Het laatste patiëntje is een jongentje van 3 jaar wiens beentje aan een uitlaat van een motor verbrandde. Daar hadden ze als ‘eerste hulp’ tandpasta en ei op gedaan. Het ventje is nog onder behandeling.
Dankzij trouwe donateurs…
Ons werk is doorlopend, we zijn in principe in het ABCC op zondag gesloten maar hebben nog nooit een patiënt geweigerd als de nood aan de man is. We kunnen deze ondersteuning aan mens en dier om ons heen alleen maar geven als we weten dat we de materialen kunnen blijven aanvoeren, het personeel kunnen blijven betalen die dit allemaal uitvoeren en mogelijk maken, de kliniek in goede staat kunnen houden en we voedingssupplementen kunnen blijven geven waar nodig voor snelle genezing. De beslissingen moeten vaak per uur worden genomen om mensen of dieren te kunnen redden en dat kan als we weten dat het geld er is. We zijn daarom heel erg geholpen met vaste sponsors die ons maandelijks of per kwartaal willen steunen, donateurs waar we van op aan kunnen. Dankzij een aantal trouwe donateurs, waar we heel erg blij mee zijn, kunnen we een deel van de fundamentele zaken waarop onze stichting draait, voor elkaar krijgen zoals ons personeel plannen, verband op tijd inkopen en reparaties uitvoeren. Hoe meer donateurs, hoe breder ons bereik van ondersteuning aan onze medemens. Momenteel is het wachtbankje van de kliniek in tweeën gespleten door boomwortels en is het dak en het solar-inverter systeem van de kliniek na 7 jaar aan reparatie toe. Dat is nu, naast de maandelijkse onkosten, de eerstvolgende prioriteit. We sparen ook voor het bouwen van de brandblustorens.
Van de regen in de drup
Nadat we eigenlijk dachten dat het regenseizoen vervroegd voorbij was omdat augustus erg weinig regen bracht, is nu september weer vol plensbuien. Vandaag klokten we 24 uur regen achtereen zonder stroom. Van Banjul tot Serrekunda, van Brufut tot Sukuta, van Kololi tot Mariamakunda, geen stroom… zonder opgaaf van reden. We zetten dan de generator aan om alle buren van water te voorzien op alle locaties waar we kunnen omdat we gelukkig onze eigen boreholes hebben. Zo kan je hier met gemak de hele dag alleen maar bezig zijn met overleven.
Gambia is schitterend groen, we hebben nu echte vangrails aan de kant van de weg en verlichting, en… zelfs verkeersborden! Het lijkt net echt! Alleen nu nog chauffeurs zien te leren wat die borden betekenen, dat is nog even een dingetje. (LOL)
Hij moest op zijn matras passen!
Nog even een ander verhaal. Ik betaal de salarissen uit op de laatste dag van de maand, de tuinman komt vervolgens 1 september niet opdagen! Reden… hij moest spullen inkopen en naar zijn moeder brengen op de Noordbank, de volgende dag komt hij weer werken, de daaropvolgende dag heeft hij buikpijn en komt hij drie dagen niet, de daarop volgende dag laat hij zijn telefoon in de taxi liggen en komt hij de hele dag vervolgens niet omdat hij op zoek is naar zijn telefoon, de dag daarna is hij er weer een dag maar eergister was hij weer afwezig omdat zijn matras was natgeregend gedurende een gigantische regenbui en hij niemand had om op zijn matras te passen terwijl dat in de zon stond te drogen. Om te voorkomen dat het gestolen werd, moest hij ernaast zitten!
Vandaag was hij er weer… Begrijp je dat een bedrijf runnen hier nogal een uitdaging kan zijn?
Ik krijg er soms een punthoofd van…
