Het zijn drukke dagen. Het toeristenseizoen begint maar de regens houden langer aan dan normaal. Het is heel erg warm en met deze de luchtvochtigheid voelt het gelijk als een sauna.
Onlangs had ik een team dierenartsen (4 vets en 4 para-vets) thuis die gratis voor mensen uit de buurt, hun katten of honden kwam steriliseren. De poezen werden geholpen op mijn vaders tafel in ons gastenverblijf en de hondjes in de buitenkeuken. Het vergde veel voorbereidingen en veel coördinatie. Stel je voor! M mensen die hun dieren nog nooit hebben aangeraakt, moesten ze naar ons toebrengen… Geen riemen, geen halsbanden…, het vereiste veel creativiteit, positiviteit en geduld om niet in de stress te schieten.
Het team had vertraging en kwam pas om 10.40 uur aan, terwijl sommige patiëntjes al om 9 uur aanwezig waren en stonden vastgebonden aan hun geïmproviseerde riem. Mijn dieren thuis (3 katers, 2 poezen en 3 honden) hebben zich prima gehouden gelukkig.
Naast mijn toch al gekke dagen was dit wel pittig, maar het resultaat was fijn. Drie reuen, zeven teefjes, twee poezen en een kater zijn allemaal geholpen. ’s Avonds om 23.00 was de laatste hond pas wakker genoeg om naar huis te gaan.
Het team vond het geweldig dat ze na de intensieve dag een zeer welverdiende duik in het zwembad ter verkoeling konden nemen. Daarna nog even nagepraat, wat hapjes en een borrel voordat zij de terugreis aanvingen. Ze gingen rond 19.00 pas weg. Toen moesten we nog wel even puinruimen (anderhalve vuilniszak met operatie afval) en bloed dweilen… Het hoort er allemaal bij! Ik was om 00.40 uur pas klaar met de laatste afwas, drie wassen en de hoogstnoodzakelijke schoonmaak. Mijn huishoudster, die ook de lunch voor 15 mensen kookte, heeft op maandag de rest gedaan. De volgende dag heb ik een buurtinspectie ronde gedaan waarbij alle patiëntjes in orde bleken.
Ondertussen hoorde ik de vrijdagavond ervoor dat mijn honden in Mariamakunda waren aangevallen door een zielig uitziende pup, die maar bleef terugkomen en bleef aanvallen, tot viermaal toe. Het aanwezige personeel kon dat puppy niet wegkrijgen. De ene hond Tarzan werd in 2016 of zo door de buurman (een Belg) aan mijn toenmalige personeel gegeven, omdat zijn honden hun hondje hadden gedood. Toen dat gezin wegging, lieten ze de hond achter en ben ik hem gaan voeren en verzorgen, zijn geschiedenis ken ik niet (behalve dat ik ooit begreep dat hij geconfisqueerd werd door een dierenarts, omdat zijn baas hem zo mishandelde, het was toen een hondje van een maand of 6).
Whisky was een hondje dat nabij mijn huis woonde en een aardige mevrouw toebehoorde. Ik heb haar toen voor haar laten steriliseren waarna ze een dag bij mij bleef ter observatie. Daarna kwam ze dagelijks even gedag zeggen (de hond). Toen haar baasje de compound uit werd gestuurd en nergens een huis kon vinden waar de hond meekon, moest ze haar achterlaten en natuurlijk wilde Whisky bij ons komen wonen maar dat wilden we niet, we hadden net zes nieuwe dieren bij het huis gekregen! Dus restte me geen andere oplossing dan haar ook naar M-kunda te brengen waar Tarzan en Chicco (ook een aanloopgeval) ook woonden.
Omdat het mijn hondje toen niet was, heb ik er niet op gelet of de vet haar had gevaccineerd en na uren zoeken tussen alle rekeningen (ik heb veel dieren laten steriliseren/vaccineren, waarvan ook dieren zonder naam) bleek dat helaas niet het geval. Ik moest anti-rabiës vaccins zien te vinden en wel snel ook!
Alle vaccins die The Gambian Horse & Donkey Trust hadden besteld, waren niet meer veilig omdat door stroomstoringen de temperatuur in hun koeling was opgelopen tot onveilige hoogte, wat een enorme strop! Veel plaatsen om die vaccins te vinden, zijn er in Gambia niet, zeker geen betrouwbare vaccins die op de juiste temperatuur zijn bewaard. Gelukkig vond ik, zaterdagmorgen, net voor 13.00 uur sluitingstijd van Kombo-vet, de dierenarts, nog drie geldige vaccins.
Toen de operaties thuis onder controle waren, ben ik met een para-vet naar Mariamakunda gereden om alsnog de honden te vaccineren. Helaas moest de vangstok mee omdat Tarzan zich niet liet behandelen. Dat was niet leuk (voor mij traumatisch mag ik wel zeggen). Keuze hadden we niet. Para-dierenarts Moss Jallow is een lieve schat van een vent die alles wat hij doet met veel respect voor het dier doet. De beste die ik ervoor kon hebben!
Daarna vliegensvlug terug naar huis waar het team nog volop bezig was. Op de terugweg vonden we een ezel op de weg die een in nare toestand op de weg lag. In zijn nek een grote, rottende wond, zijn oog total loss en hoeven die zijn levensverhaal vertelden. Die arme ezel zou GHDT de volgende dag ophalen om te behandelen. De eigenaar vinden is dan de grootste uitdaging. Die blijft namelijk liever anoniem omdat niemand het waardeert dat een dier, na jaren trouwe dienst, aan zijn lot wordt overgelaten en die bovendien wonden heeft die zijn veroorzaakt door foute harnassen en slaan. Ik zal er nooit aan wennen, nooit! De woede die in me opkomt als ik oog in oog sta met zo’n persoon kan ik niet beschrijven… Ik heb dan een enorm intern conflict met mezelf, ik wil me uiten en ieder scheldwoord of vloek die ik kan bedenken toeroepen… Maar als ik iets wil bereiken om het dier te helpen, kan dat alleen maar door mijn woede in te slikken en op positieve wijze medewerking te zoeken. Oprecht weten sommige mensen niet eens waar ze hulp moeten zoeken. Daarna, eenmaal weer in de auto, moet ik dan wel even de ingehouden woede ontladen, nog steeds na al die jaren, het went nooit! Ik begrijp dat sommigen echt niet weten hoe ze hun eigen problemen moeten oplossen, zeker niet als het om wonden, laat staan om dieren gaat. Iedereen rent bij het minste of geringste pijntje, soms gewoon spierpijn, naar het ziekenhuis, maar hoe doe je dat met een ezel als er geen dierenkliniek is, laat staan een betaalbare…? Onze oordelen zijn vaak zwart/wit en we gaan ervan uit dat het onwil of desinteresse is, maar dat is niet altijd het geval.
Het team thuis kon na een ongelooflijk warme en intensieve dag van operaties en het managen van soms zeer lastige situaties om de dieren allemaal – ondanks soms grote angst en agressief/defensief gedrag- toch hulp te kunnen bieden, nog even een plons in het zwembad nemen. Zij vonden het allemaal zeer de moeite van de herhaling waard. Ze gaven het een andere naam, de “Neuter-Spa-Clinic”.
We zullen een volgende “Neuter-Clinic” gaan plannen (maar ik moet nog eventjes bijkomen en de (financiële) moed weer verzamelen want mijn weken zijn intensief en de dagelijkse uitdagingen niet gering. De volgende dag, zondag, gingen David en ik weer naar Mariamakunda om Busy Bee Nature Residence verder op te zetten, ook daar veel details en ook daar gaan veel zaken niet over rozen LOL. Maar hoe heerlijk het is om daar onder de bamboe te kunnen zitten en werken… daar kan geen mens over klagen. De broodnodige balans is er gelukkig meestal weer na een beetje oefenen…
Na zo’n weekend is maandag weer op kantoor met zijn normale drukte dan bijna een uitrustmoment. LOL
Ondertussen beginnen de toeristen beginnen binnen te druppelen. Daar zijn we heel erg blij mee…
