Het regent nu al vier dagen bijna non stop.
Wat geweldig dat wij die prachtige hondenvoederstations hebben!
De koe, die steeds langskomt, vindt de hondenbrokken zo geweldig lekker, dat zij niet meer weg is te slaan. Hier hebben koeien hun natuurlijke horens. Daarmee past zij niet in het hok. Een dag of zes was het ons gelukt het voederhuisje zo neer te zetten dat de koe het niet zag of de plant erboven haar afleidde. Nu helaas niet meer. We vonden het huisje op zijn rug met de brokken verregend.
De vier tot zes politiemensen en soldaten die er vlak naast zitten, waren niet op de gedachten gekomen om het huisje even recht te zetten… niet hun werk… allemaal druk met hun schoenen te laten glanzen, edoch als zij van het platform waar ze zitten afstappen om naar huis te gaan, zakken ze in de drek dus die glanzende schoenen halen het niet tot thuis ☺.
Toen ik eergisteravond laat door het donker reed en het even droog was, vond ik nieuwe honden die naar eten zochten. Ik stopte om ze eten en vers water te geven, ze bleken uiterst vriendelijk. De volgende dag hebben we het huisje herplaatst, om die honden bij te voeren. Een andere van onze gasthonden is, volgens ooggetuigen, met opzet doodgereden door een (niet-Gambiaanse) zakenman.
Aan de kant van de weg woont Samba, een vriendelijke jongeman, die geen werk-, woon- of verblijfplaats heeft. Hij heeft inmiddels een roedel van vijf honden om zich heen verzameld. Ze zijn vrienden.
En als Samba de vriend van de honden is, dan is hij ook onze vriend. Hem geven we geld of eten, hij heeft de bakken altijd “schoon” gewassen als we komen. Altijd als ik hem geld geef zegt hij “Hey! Geef je me dat?? “ En dan vervolgt ie “Als je werk voor me hebt… zeggen hoor !!”. Dat doet me wel wat. Verder zoekt hij blikjes aan de kant van de weg (waar weinigen nu nog geld voor hebben) en levert hij die in om iets te hebben.
Soms, zie ik honden vaak in de stromende regen zoeken naar eten, als er gelegenheid is, stop ik om ze te voeren. Verbazingwekkend hoe die honden niet bang voor me zijn, terwijl mensen hier echt niet altijd aardig voor ze zijn.
Misschien herinneren jullie je mijn kleine Victor, een katertje dat David ergens in de modder vond op 19 mei. Hij was twee dagen oud. Ik voedde hem met een spuitje om de twee uur, zijn start was niet makkelijk maar hij werd al snel een donderstraal van de eerste orde. Om hem door zijn eerste moeilijke tijd heen te helpen, ben ik veel thuisgebleven van mijn werk. Als ik echt moest gaan, ging ie in mee in een poppenbedje.
Als ik thuis was, sliep hij op mijn schoot, speelde hij rondom mijn laptop en als ik tv keek, was zijn lekkerste plekje, in mijn hals.
Twee weken geleden begonnen zijn eetgewoonten te veranderen. Daarvoor at hij zoveel dat ik me afvroeg waar ie het stopte. Maar hij kauwde ook graag aan plastic zakken, griste de chipszak van tafel en rende ermee onder een kast of bank, enz. De tuin was een groot feest voor hem, hij brak dagelijks een stuk van een varen af en had daar berenlol mee, urenlang, hij liep ermee in zijn bekkie, te grommen alsof iemand het van hem zou afpakken.
Victor is na op 31 augustus, na wel tien keer te hebben overgegeven, ondanks medicijnen, enz., op 3.5 maanden oude leeftijd overleden. De avond ervoor joeg hij nog een kater de tuin door met een venijn alsof hij zelf een tijger was. De kat was zes keer zo groot als Victor… Hij ligt in de tuin en sindsdien houdt het niet op met regenen. Ik ben er al dagen naar van, dat ie daar nu, zomaar, in totale perfectie, hij was blakend van gezondheid en ineens… ineens is het zo stil in huis en is alles zo anders. De laatste traan om Victor is nog niet gelaten. Pffff hoe zo’n klein katje je hart toch kan innemen. David, bepaald geen sentimenteel mens, heeft het er ook kwaad mee.
Op een late avond hoorden we dat er een kater rond zou lopen met een blikje dat op zijn kop vast zat.
Yaya, de watchman, heeft alles afgezocht om hem te kunnen vinden, maar dat lukte niet. Afschuwelijk! Gelukkig, dierenvriend die hij geworden is tijdens zijn vele jaren bij ons, is hij ’s morgens heel vroeg weer gaan zoeken. Hij vond hem!!! Het was een ongelooflijke krachtklus om de kop, die inmiddels misschien wel gezwollen was geraakt, uit het blik te krijgen. Gelukkig lukte het. Wilde katten zijn best gevaarlijk. Het feit dat hij het durfde en volhield vind ik bewonderingswaardig.
En tot slot even een mooi plaatje van een slak die, terwijl ik in mijn tuin Okraplantjes aan het verpoten was, eitjes lag te leggen, tientallen, je ziet hier maar een derde. Ernaast lagen slakken te copuleren… Ik heb ze de volgende morgen, met vele kilo’s vers blad van zoete aardappel, een plek buiten de compound gegeven. Ik vond namelijk later ook nog duizenden minislakjes. Deze slakken zijn wel 70 gram in gewicht, die lusten wel een blaadje… maar ik ook… en hun aantallen waren te groot… Gelukkig groeit de zoete aardappel net zo snel als het slakkenaantal.
En nog een prachtig plaatje van een vlinder in mijn tuin op mijn favoriete bloemetjes.
