Ik was mooi op tijd om naar kantoor te gaan. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw, het beloofde een mooie dag te worden. Het verkeer was in beide richtingen erg druk.
Voor me hoorde ik remmen, niets bijzonders… maar plots hoorde ik een hond en zag ik mensen uit een taxi komen met hun handen op hun hoofd. Een hond aanrijden brengt ongeluk.
Ik parkeerde mijn auto, gevaarlijk maar noodzakelijk, in het midden van de twee rijrichtingen en deed mijn alarmlichten aan. Hij lag in het midden van de weg. Het was een van onze hondenvoederstation honden. Een heel mooie, gezonde, witte labrador-achtige lieve hond. Hij leek niet erg beschadigd aan de buitenkant, maar was het wel. Ik zag dat hij geen adem meer kreeg want zijn tong en tandvlees werden blauw. Inwendige bloeding misschien…
Het verkeer raasde om me heen. Iedere bestuurder had zijn raam open en voelde zich geroepen om iets te zeggen of contact te maken. Ik besloot bij de hond te blijven tot ie dood zou zijn. Het verkeer was zo vreselijk. Ik floot zo hard ik kon op mijn vingers naar de politie, die tweehonderd meter verderop stond, me bewust dat ik ieder moment door een vrachtwagen zonder remmen overhoop gereden kon worden.
Een aardige Ghanees uitziende, slecht Engelssprekende maar zeer begaande man, vroeg hoe hij kon helpen. Ik vroeg hem om Samba, onze dakloze hondenvriend te roepen. De bezorgd kijkende man zei dat hij Gambia niet zo goed kende. Ik antwoordde: “Nee, daar bij het bord van Gaya, daar zit hij.”.
“Maar ik kan niet lezen en weet niet hoe Gaya eruitziet!”. Na enige tijd begreep hij het en begon te rennen om Samba te roepen.
Ik belde gauw de dierenarts en smeekte hem te komen met een fatale injectie om de hond uit zijn lijden te verlossen. Na tien minuten belde ik hem terug (de kliniek was minder dan vijfhonderd meter van me vandaan) om te vragen of hij onderweg was. Dat was hij niet. De hond lag te stikken en zou nog eens tien minuten niet redden. De Ghanees uitziende meneer kwam, met een nog triestere blik, terug en zei: “That man head is not there.”. (Die man zijn hoofd is er niet) … hmmmm, dat begreep ik niet helemaal maar… ik vroeg hem de politie te roepen.
Honderden auto’s passeerden ons. Ik was bang. Mensen schreeuwden tegen me de hond niet aan te raken, hoe ik zo stom kon zijn de hond aan te rijden, dat ik een ongeluk zou krijgen omdat ik een hond aangereden had en anderen schreeuwden dat God me zou belonen omdat ik een dier probeerde te helpen. Sommigen vroegen mijn telefoonnummer, vertelden me dat ze mijn Fula-shirt mooi vonden, dat ik gestoord was om bij de hond te staan in het gevaarlijke verkeer, dat ze me kenden, dat ze mijn man zouden waarschuwen… iedereen moest iets zeggen en ik wilde alleen maar dat het stil werd!
De politie kwam om het verkeer te regelen, zodat niet iedereen stil ging staan bij ons.
Uiteindelijk gaf de hond de geest. Het was voorbij. Met de aardige meneer tilden we de hond (zeker 30 kilo) naar de kant van de weg en legden we hem daar neer. Omstanders bedankten ons voor die nuttige daad (of zo).
Op het moment dat ik dat had gedaan, kwam David, mijn man, in tegengestelde richting. Hij schrok zich rot toen hij me midden op de weg zag staan en zette in paniek zijn auto neer en sprong eruit. Vanwege de emoties die dan na zo’n vreselijk gespannen tijd, ineens boven komen, sprong ik gauw in de auto en reed weg. Ik kon niet midden op de weg gaan staan grienen in zijn armen.
Arme David, hij snapte er niets van. Natuurlijk heb ik hem daarna gebeld en uitgelegd wat er gebeurd was. “Ooohoo Claudette Kroek, please baby, you will get yourself killed one day with your abrupt dangerous crazy actions. I beg you, don’t do stuff like this!” (Je veroorzaakt je eigen dood op een dag met je abrupte en gestoorde gedrag, ik smeek je om dit soort dingen niet meer te doen!) Ik realiseer me dan weer hoe lastig het moet zijn als je getrouwd bent met een mens als ik, die zich op ieder moment van de dag of de nacht, vanwege het gevoel van “iemand moet het durven doen”, iedere vorm van onrecht recht wil zetten terwijl de meesten dat beoordelen als totaal nutteloos en gevaarlijk is in een maatschappij als deze.
Maar mijn “zijn” laat me geen ruimte om het anders te doen… iedere trigger veroorzaakt dat ik niet eens nadenk maar gewoon “doe”, zonder dat ik daar zelf iets over te zeggen lijk te hebben… misschien als ik ouder word en wijzer…?
De 25 minuten dat ik daar bij hem stond, heeft een diepe indruk op me gemaakt om veel redenen. Ik ben er dagen naar van geweest.
Toen ik later langs Samba reed, zag ik wat de man had bedoeld. Samba was “helemaal van de wereld” en zat op een krukje met zijn hoofd op de grond hangend, als iemand die buiten bewustzijn is. Dronken? Psychisch aangetast? Later op de dag, zocht ik hem en de honden, maar vond hem niet.
Pas de volgende dag kon ik hem vertellen dat de hond was overleden. Dat accepteerde hij onmiddellijk als een feit, zonder emoties… ook daar schrok ik wel even van. Die hond was er een van zijn roedel. Hij deelde mijn emoties zeker niet maar vond het wel rot voor me dat ik het gezien had.
Schiet mij maar lek… ik snap soms niets van mensen.
