Voedselhulpactie oktober

De afgelopen maand mochten we 100 families ondersteunen.

Buba, ons personeelslid ging voor het eerst in zijn leven zijn echte vader ontmoeten. De man die zijn moeder als tweede vrouw trouwde, haar zwanger maakte en haar verliet toen zij in het ziekenhuis lag om te bevallen. Hij betaalde niet eens de rekening van het ziekenhuis. Haar eerste man overleed, nu bleef zij met een kind achter die zijn vader dus nooit zou kennen.

Zijn vader is notabene de Imam van Bansang. We besloten hem 25 voedselpakketten mee te geven.

Dat was van grote impact. Mensen die huilend de spullen in ontvangst namen, mensen die onvoldoende kleren aan hun lijf hadden om op de foto te willen met hun gift.

Het meest trieste was een man, een veertiger, die ernstig ziek op zijn bed lag. Toen hij van de gift hoorde, zei hij tegen zijn vrouw: “Godzijdank, nu heb je tenminste eten voor de kinderen en jezelf”.

Twee uur later overleed hij.

Maar ook mensen die niet eens bedanken. Aanwijzen waar de spullen neergezet kunnen worden en die zich vervolgens onzichtbaar maken. Schamen zij zich? Vinden zij dat het terecht is dat ze hulp ontvangen en vinden dat ze er niet voor hoeven bedanken? De vorige president heeft hen immers voorgehouden dat blanken Afrika hebben leeggeroofd en dat het geen gunst maar een plicht is dat ze Afrika nu helpen…

Hoe dan ook. Nu de Nederlandse regering heeft afgekondigd dat tot midden januari mensen beter niet kunnen gaan reizen, zinkt de moed ons ook in de schoenen. Terwijl ik dit blog schrijf, zit er alweer iemand tegenover me die niet weet hoe hij het schoolgeld voor zijn kinderen betalen moet. Maar gisteren waren er ook drie in mijn kantoor met dezelfde wanhoop. En ook wij hebben sinds maart geen inkomen meer. De bodem is bereikt. De wanhoop is een katalysator voor vele andere ontwikkelingen. Het voelt soms als roeien tegen de stroom in. Maar juist nu moeten we de zeilen bij blijven zetten en proberen onze rug te rechten. Want wie nog te eten heeft, moet eigenlijk niet klagen.

Het lijkt me dat we toch nog een ronde voedselhulp moeten proberen te doen. Er is nog geen licht in de tunnel van waar ik het zie.

Denk nu niet dat alles hopeloos is…ondanks een heftige pest, die we handmatig moesten verwijderen van onze bonenstruiken, staan ze er prachtig bij na de regens. We gaan deze week ons veldje pinda’s oogsten, onze potjeswasserij staat en is in gebruik genomen, de solardrogers doen geweldig werk… we draaien gewoon door hoor, we geven de moed nog even niet op! Maar eerlijk is eerlijk…  soms zou ik wel eens even geen problemen willen oplossen en soms zou ik niet de wanhoop van mensen hoeven voelen. Daarom is het zo heerlijk om namens jullie die € 35,50 voor een gezin storten, zo’n mooi pakket te mogen weggeven.

• 

• 

Of ze er nu voor bedanken of niet, iedereen die het krijgt, heeft het keihard nodig. Wij moeten het niet doen voor de lachende, dankbare gezichten, we moeten het doen omdat we willen helpen!

Ondertussen zijn we een voetbalactie gestart om de boel een beetje op te vrolijken. Door € 7,50 te storten onder vermelding voetbal, of een meervoud daarvan, delen wij voetballen uit aan groepen kinderen. Het is immers de droom van bijna ieder kind om een profvoetballer te worden!

Hoop doet leven…!

Wilt u ons weer steunen en een gezin (of meerdere gezinnen!) voor € 35,50 een fijne kerst bezorgen? Ga dan naar onze website www.stichting-carefornatural.org