Terwijl ik vlak na zonsondergang moe naar huis rijd en Gert Jan ga afzetten, zie ik weer die zwarte vreemde hond in de wijk. Ik voel dat die hond zijn baas kwijt is. We stoppen de auto en geven hem weer eten, de vorige keer vond ie dat heerlijk. Ik heb geen drinkbak maar het blik van stoffer en blik voldoet.
De lieve hond, die onder de mangowormen zit, is dankbaar. Hij steekt zijn snuit voorzichtig onder mijn arm terwijl ik gehurkt bij hem zit. Ik babbel er maar op los: “Wie ben jij dan, waar hoor je, wie is je baasje, je bent van een blanke hè? Je zit zo lekker in je vet…” Hij vindt alles wat ik zeg geweldig en kwispelt. Een super lelijke boeventronie reu komt ook kijken, ze lijken elkaar te kennen. Hem geven we ook maar wat eten. Water hoeft ie niet.
Dan komt het moment van weg moeten rijden… de zwarte hond rent achter mijn auto aan, tranen lopen over mijn wangen, ik stik in het slechte gevoel dat ik hem achterlaat.
De volgende dag kook ik een lekkere hap voor hem, met veel vlees, groente en rijst. En ja, even rondrijden en hij is er weer. Ik besluit de buren te gaan vragen of zij de hond kennen. Ze wijzen me het huis waar de hond vroeger woonde, voordat zijn baasjes uit elkaar gingen. Ik besluit de hond bij zijn eigen huis eten te geven. Een buurman op de derde verdieping ertegenover, roept me toe dat de hond zeker voor me zal bidden. Een jongetje komt voorbij op een fiets en kijkt in mijn auto en ziet een voetbal liggen. “Tubab mai ma football bi.” Vooruit, jij de laatste voetbal dan. Ik gooi hem de voetbal toe en hij vangt hem met een uitdrukking van ongeloof. Maar hij glimlacht van oor tot oor.
Ik focus weer op de hond, we worden vrienden. De buurman van boven blijft maar tegen me praten dat het zo naar is voor hond. Een andere man komt me vertellen dat de mannelijke eigenaar de hond heeft meegenomen naar zijn nieuwe verblijfplaats maar dat dat in een flat is. De hond woont daar op straat. Dat snapt ie niet. Dus zoekt hij naar de plek waar zijn leven zo heerlijk was. Gert Jan herkent het huis en weet wie daar gewoond heeft. Ik ken de mevrouw die daar woonde van een klus die we samen ooit deden, op afstand. Ik vind haar nummer!!!
Ik stuur op goed geluk een foto via Whatsapp, ik bel haar maar krijg geen gehoor. Inmiddels rijd ik weer weg en laat ik weer de hond alleen in het donker achter. Hij snapt er niets van. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Voor ik mijn eigen poort inrijd, spreek ik op Whatsapp in en vraag haar om instructies wat ik kan doen om de hond te helpen, ervan uitgaande dat zij in het buitenland zit.
Thuisgekomen ga ik douchen om even mijn emmertje leeg te gooien, mensen gaan me aan het hart maar een verlaten hond… dat breekt mijn hart. Ik zucht het nare gevoel weg en vertel mezelf dat ik het tot morgen moet laten, dat ik dan een oplossing ga zoeken voor de hond. Ik zak op de bank neer, mijn kleine katertjes, inmiddels 4 maanden, nestelen zich op en naast me.
Ik kijk nog even op mijn telefoon en zie een bericht terug van de dame!!! Ze vertelde me per voice message dat ze geschokt maar erg blij was met mijn bericht. Dat ze met haar dochter onmiddellijk in de auto is gesprongen en hem heeft gevonden. Ze was dus in Gambia, Godzijdank. Haar ex had via de politie de hond afgedwongen, zeggende dat hij de hond ooit gekocht had, een vriend loog mee. Dit terwijl deze dame dit hondje, met de oogjes nog dicht, met de fles heeft grootgebracht. Voor deze hond was zij “the one and only ever”. Ik raak zo snel zo erg betrokken bij dingen dat ik zo vaak door mensen om me heen teruggefloten wordt: “Joh Clau, dat is toch niet jouw probleem, laat het gaan”.
Gert Jan deed dat niet, die hobbelde begripvol mee, niet alleen met deze hond maar met al die honden die we verzorgen op de route. Mijn grootste dank is te weten dat baas en hond weer bij elkaar zijn en de negatieve factor uitgeschakeld is. Soms moeten we de schaamte voorbij en ons door het universum laten gebruiken om dit soort kleine mirakeltjes samen teweeg te brengen.
Daar wordt de soms zo sombere wereld weer stralend mooi van!
