Ik ben de hele morgen bezig geweest om een zwerm bijen in een kast te krijgen bij mij thuis. Nog niet gelukt, denk ik.
Het is super interessant om te weten dat bijen (in hun DNA opgeslagen) zich herinneren dat ze vroeger, negen jaar geleden, onder het dak van ons huis zaten!
Ze zijn vanaf gisteravond aan het zoeken naar de ingang maar het dak is vernieuwd en heeft geen pannen meer. Ze kunnen daar niet meer terecht, maar snappen het niet.
Dit volk (althans de vorige generaties) zijn namelijk negen jaar geleden onder ons dak vandaan gehaald en toen in het gebouw, dat naast onze tuinmuur staat, op driehoog gaan zitten. Nu we ze daar afgelopen zaterdag en het tweede volk maandag hebben weggehaald en in kasten hebben geplaatst, is dit volk weer op zoek naar zijn oude plek.
Heel apart en geweldig, vind ik!
Het hoost en bliksemt dus ik heb geen internet (ze zetten de stroom gelijk uit als er zulk weer komt). Alle beestjes liggen op kantoor bij me.
Het is vreselijk, maar George geeft geen kik…
George, de niet-langer-wilde kater, is het einde. We waren gister bij de dierenarts. Hij ligt in zij kooitje alsof ie het dagelijks doet. Als ik hem, liggend op zijn kartonnetje, de kooi uitschuif (papagaaienkooi eigenlijk), blijft ie gewoon liggen. De dierenarts moet zijn zere pootje bekijken, drukken, draaien… George duwt slechts met zijn dikke kop zachtjes tegen zijn hand, zo van ‘doe maar liever niet’, en geeft geen kik. We moeten naar een andere kamer voor een x-Ray, hij laat zich gewillig op de tafel leggen in de positie zoals ik hem moet houden. Hij vindt het wel eng want zijn ogen zijn voortdurend op de deur gericht waar hij weet te kunnen ontsnappen als hij de kans krijgt.
De dierenarts laat per ongeluk keihard een giga metalen plaat op de grond vallen… George drukt zich tegen me aan maar geeft geen kik. Mijn hart stond even stil van zoveel lawaai. Terwijl de x-Ray wordt genomen en de dierenarts hem wil vasthouden, duwt hij zijn pootje tegen me aan, zo van ‘houd je contact met me?’. Ik neem het dus even over van de dierenarts, George weer helemaal relaxt. Daarna wordt zijn pijnlijke pootje (ruim 8 weken loopt hij mank en pas sinds twee weken is zijn over-dwars-ingesneden voetkussen genezen met onze Moringa Ointment), geschoren met een zware tondeuse die tegen zijn wang en oor rust en best veel lawaai maakt en vibreert, George laat het zich gewillig over zich heen komen.
Daarna terug naar de andere ruimte, zijn oogje moet wennen aan het felle licht, hij is bezweet (ik ook !!!)
Nu krijgt hij sop in zijn oren via een gedrenkte tissue die diep in zijn oren wordt gestoken en waarmee flink wordt gerommeld. Daarna wordt met wattenstokjes in zijn oor gepoerd op een wijze waar ik het benauwd van krijg, beide oren zitten vol met mijt. Georg ondergaat alles zonder een kik.
Als laatste wordt in zijn harde tijgervel, waarover heel zachte en kortharige, prachtige lichtgrijze tijgerstrepen lopen, met enige kracht de vaccinatie naald ingestoken.
“Poeh”, zegt de dierenarts, wat een verschil met een normale kat, ”Hard vel zeg!”. Ik word misselijk van de ellende die arme George zo lief ondergaat.
Ik denk dat ik blijer ben dan hij als we eindelijk weer buiten staan in de verzengende hitte en zon.
Niemand blijer dat we weer terug zijn op kantoor dan Mighty, mijn zorgzame, oude hond, die onmiddellijk naar de achterdeur van de auto loopt om te kijken of George weer thuis is gekomen.
Voetbal in ruil voor dierenliefde
Mensen denken hier in Gambia dat mensen die dieren helpen, onbaatzuchtig zijn omdat ze menen dat je er niets voor terugkrijgt. Wat een gemis dat ze niet zien wat wij zien en meemaken. Wat een liefde en wat een vertrouwen van notabene een totaal wilde kat.
Gister gaf ik een stelletje van die opgeschoten rotkinderen voetballen, maar ze moesten eerst naar mijn preek over dieren luisteren. Dat ik in ruil voor de voetballen wens dat ze nooit meer dieren lastigvallen of onnodig doodmaken. Ze beloofden het…wie weet…
