Dat schreef onze dochter gisteravond toen ik haar in een Whatsapp-conversatie vertelde wat er nu weer gebeurde.
Zondag ben ik de hele dag bezig geweest met Charlie, een hond die opgesloten zit boven in een gebouw dat uitkijkt op onze tuin. Toen ik zag dat deze hond neurotisch gedrag vertoonde en zichzelf tegen een metalen pijp van de balustrade open schuurde, ben ik zelf gaan kijken. Ik vond een boel bierflesjes, wijnflessen, heel smerige etensbakken met verrotte resten, een slaperige eigenaar, een slijmerig bakje water en een grommende, totaal uitgemergelde, evengoed mooie hond, achter tralies.
De eigenaar stond toe dat we hem loslieten in de tuin. Ik had een bak rijst met vlees bij me.
Ik had gauw het eten op de grond gezet, verwachtend dat ie zou aanvallen. En dat gebeurde. Hij at het plastic bankje bijna ook op. Neurotisch rondrennend, zijn baasje groetend, een bange, verschrikkelijk uitziende hond. Zijn vacht was glanzend, maar de hond was zo gruwelijk mager, dat ik moeite had niet te gaan schreeuwen en stampvoeten uit protest. Ik moet medewerking vinden van de eigenaar, ik mag mijn emoties niet laten zien, ik moet niet veroordelen maar mijn intelligentie gebruiken om deze meneer te doen inzien wat ie doet.
Enfin, drie weken later, waarin Charlie dagelijks twee grote maaltijden krijgt (waarvoor we zo vaak over de muur moesten klimmen om bij hem te kunnen komen, dat gelukkig nu een jongentje uit de buurt dat voor ons doet), ziet Charlie er veel beter uit.
Maar zijn neurotische gedrag lijkt permanent. Ik laat er menig traan om als ik in mijn achtertuin hem bezig zie. Natuurlijk doe ik alles om de eigenaar eraan te blijven herinneren dat Charlie erg graag bij hem wil zijn. Sinds afgelopen zondag, toen ik hem een filmpje stuurde van zijn hond, waarna ik hem gesmeekt heb Charlie niet meer op te sluiten, heb ik Charlie inderdaad niet meer op het balkon gezien. Laten we hopen dat zijn leven zal verbeteren.
Maar daar duidde de tekst van mijn dochter niet op.
Onze hond Teddy was straalverliefd op Wiskey, een hondje dat steeds als onze deur maar een kiertje opende, haar weg naar binnen zocht. Rondrennend, slobberde ze wat water, at ze de bakken van alle poesjes leeg of de restjes die de honden hadden overgelaten. Maar zij is een zij, en Teddy is een hij… ik zag de puppy’s in gedachten al in mijn tuin lopen! Toen ik met Sya aan de telefoon zat die net zoveel van dieren houdt als ik (haar genen zullen het aan mij hebben gegeven), bood zij aan Wiskey te laten steriliseren (want dat kost een beetje!). Dat hebben we gedaan. Wiskey logeerde een paar dagen bij ons tot haar wond oké was. En Teddy werd gecastreerd, wat een drama werd omdat, net als bij haar moeder Bella’s sterilisatie, de hechtingen totaal loskwamen. Met Aloë Vera, Betadine en eindeloze uren tot na middernacht, heb ik de wond van Teddy dicht gekregen.
Wiskey’s eigenaresse, die natuurlijk toestemming had gegeven, kwam haar opzoeken. Na enkele dagen mocht ze naar huis. Maar natuurlijk komt ze dagelijks , vooral even knuffelen, dat is nog belangrijker dan eten. Mijn hond Bella vindt het wat minder leuk allemaal, die kan zelf niet genoeg knuffels van me ontvangen, maar Teddy wordt blij van haar.
Enkele weken geleden reed een of andere klootzak opzettelijk over Wiskey’s achterpoten. Een daarvan brak. Vanaf die dag zijn we haar dagelijks eten en pijnstillers gaan geven. Het gaat nu een stuk beter, haar poot is weer bijna in gebruik.
Enkele dagen daarna brak Bobbie, een andere vriend, een hond van de shop tegenover ons, op dezelfde manier zijn poot. Dat hoorde ik pas dagen later, hij was er toen al slecht aan toe.
Met ook pijnstillers en dagelijks vlees en rijst, anti-parasietenmiddel, enz. knapt hij ook op. Al komt hij niet meer langs, ik denk dat hij getraumatiseerd is door wat er gebeurd is. Hij krijgt nu zijn eten thuis geserveerd, dus ook wel lekker makkelijk.
Ik heb maar een reuzenpan gekocht, 50 kg rijst en 50kg hondenbrokken, vlees krijg ik van de supermarkt bij tijd en wijle… maar het is een voederbedrijf geworden bij ons thuis. Een hele organisatie .
Maar ook daar ging het niet om, die tekst van Yoyo.
Gisteravond toen ik thuiskwam, stond Wiskey net als iedere dag te wachten tot ik terugkwam van het werk. Ik gooi de deur van de auto dan even open, ze komt dan half op schoot en dan knuffelen we even (waarna mijn kleding onder de rotzooi zit en de was in kan). Dan loopt ze even met de rijdende auto de poort in, drinkt, doet een rondje in de tuin en dan wordt ze met haar eten weggelokt naar huis.
Gister kwam een klein moppie, die in de compound woont waar Wiskey woont, me vertellen dat haar moeder/oma mij Wiskey nu geschonken heeft ! Want… ze hebben moeten vertrekken uit die compound en Wiskey wil niet mee. Ze blijken kilometers verderop te wonen… niet haalbaar.
Dus Wiskey slaapt nu alleen in dat huis (totdat de huisbaas haar daar wegjaagt). Wat nu?
“Mama je leven is net een film, maar neem haar er niet bij, ik smeek het je !“
Ik wil er niet meer. De straathonden die ik nog steeds voer, mijn honden in Mariamakunda, thuis en Mighty in Kololi. Vol is vol. Maar oh oh oh, arme, aanhankelijke, verschrikkelijk lieve Wiskey die daar dus iedere morgen en iedere avond op me ligt te wachten… en het is regenseizoen, het stormt, onweert en bliksemt…
Vandaag gaan we uitzoeken of er nog iemand in de compound is achtergebleven want we horen dat er een jongetje slaapt. Of die permissie heeft weten we niet, maar ik houd nog even hoop.
