Een kleine tijger

Sinds we in 2018 en 2019 de veilige kookstoven hebben gebouwd in de compounds in het dorp, hebben we uit Mariamakunda geen brandwonden meer die gerelateerd zijn aan kookvuren. Dat is toch wat! Zo’n een effect hadden we niet durven dromen. Slechts 110 stuks hebben we gebouwd in compounds waar minimaal elf personen wonen waarvan minimaal twee onder de leeftijd van zes.

Uit omliggende dorpen krijgen we ze wel. De kleinere brandwonden zijn gangbaar en over het algemeen redelijk snel en pijnloos verholpen. Maar een klein mooi meisje van vier, wiens nylon feestjurkje vlamvatte, waardoor haar heup, middel, en de helft van haar romp, binnenkant van haar bovenarmpje en haar borst, heftig verbrandde, maakt op ons diepe indruk. Ze kwam op de twaalfde dag na haar verbranding, ingesmeerd met een dikke, korstige, zwarte massa, zwaar geïnfecteerd en smerig ruikend, pijn en koorts naar ons brandwondencentrum. Haar verbranding is heftig, derdegraads en het beslaat een groot oppervlak.

De kleine meid is nog niet uitbehandeld.

Haar lichaam is ongelooflijk sterk, zo ook haar spirit. Wat een kleine tijger zeg!

Steeds als ik bij een behandeling ben, zeg ik tegen haar zorgzame, lieve vader, “met een wilskracht als deze kleine meid heeft, is de ‘sky the limit’ (geen berg te hoog). Investeer in haar educatie en zelfvertrouwen, want zij kan de wereld veranderen met haar persoonlijkheid en wilskracht.”.

Wij raken uitgeput van haar niet aflatende vechtlust. Ze heeft een zeer ernstige verbranding opgelopen. Brandende nylon kleding veroorzaakt nagenoeg altijd derdegraadsverbranding. Haar ouders, zoals zovelen, probeerden alles. Eerst gingen ze naar een lokaal ziekenhuis, door Nederlanders opgezet, in Latria. Daar kreeg ze de juiste behandeling, maar na vier dagen gingen ze er weg. Ze zochten hulp bij een traditionele genezer. Die deed er de as van een bepaalde bladsoort op. Dat ging ontsteken, haar koorts werd erger. Na twaalf dagen was ze uitgeput en had ze hoge koorts. Voor ons een gevaarlijk risico. Zij had gelukkig wel antibioticum en vitamine C voorgeschreven gekregen bij de medische hulppost. De ouders konden haar niet naar het grote ziekenhuis brengen. Haar moeder stond op punt van bevallen en kon haar kindje daar niet verzorgen. De andere kinderen thuis waren te klein om aan hun lot over te laten en haar vader heeft een belangrijke zorgtaak in zijn gemeenschap en moet daar steeds zijn.

Normaal behandelen we ons kliniekje geen zware, grote wonden maar proberen we dat te beperken tot wonden niet groter dan tien handoppervlakken van de patiënt (10%).

Na goed overleg met de ouders en hun garantie dat ze iedere behandeling zullen komen, zijn we aan de klus begonnen.

Nu 65 dagen en 32 behandelingen verder, zijn we heel ver. Haar heup is dicht, haar bovenbinnenarm is dicht, haar buik en middel zijn dicht en haar zijflank ook. Nu nog het deel van haar borst.

Als het straks lukt om het te sluiten, gaat haar huid door met het aanmaken van huidcellen en krijgt zij hypertrofische littekens. Daar is niets aan te doen als een behandeling langer dan 21 dagen duurt voor het dicht is, laat staan 75 dagen.

Als haar littekens haar groei beperken of haar verwonden (ze gaan door frictie vaak open omdat het weefsel als een kabel is en niet elastisch), zullen we proberen een instantie te vinden die haar misschien plastisch kan opereren. Er zijn teams van vrijwilliger artsen die dat soms komen doen via bepaalde klinieken. Alleen is er nu door de reisbeperkingen ongetwijfeld een heel grote achterstand op die lijst.

Chapeau voor ons team ter plekke! De afgelopen tien weken zijn Kebba en Ollie bijna iedere zondag komen behandelen, omdat dat het voor de kleine meid beter uitkwam. Ze krijgen daar niet extra voor betaald omdat we dat budget niet hebben. Maar ze nemen er ook niet extra voor vrij! Ik vind dat zo ongelooflijk geweldig van Kebba en Ollie, dat raakt me diep!!

Die mensen zijn niet zo makkelijk te vinden. Kebba moet er dertig kilometer voor op zijn brommer voor reizen! Hij krijgt geen vergoeding voor die benzine. Dat is toch ongelooflijk, in deze samenleving van armoede en zelfzuchtigheid? Ollie heeft vijf kinderen en een man, die heeft ook wel wat anders te doen… maar ook zij heeft het niet laten afweten, zelfs bijna niet toen haar eigen vader overleed waar ze ver voor moest reizen (en de keer dat ze er niet was, was ik er gelukkig zelf toevallig).

We zouden een geval als dit niet aandurven als we ons niet gesteund wisten door “het beste brandwondenonderzoeksteam in Gent”. Ze delen hun kennis met ons. Zo leerden we dat de applicatie van Hydrocortison in afwisseling op de Aloe Vera Fresh Leaf Treatment, de wond helpt genezen en de aanmaak van littekenweefsel (dit is wat kort door de bocht uitgelegd) helpt temperen. Op ieder uur van de dag of nacht krijgen we ondersteuning als we daarom vragen!!

Dit is van een dergelijk grote waarde dat ik niet kan uitdrukken hoe groot het effect van die ondersteuning is. Voor deze kleine tijger, maakte het een verschil van leven op dood.

Bedankt, bedankt, bedankt, aan diegenen die het financieel ook mogelijk maken om de middelen in te kopen om deze hulp te kunnen bieden aan onze brandwonden patiëntjes.

Na anderhalf jaar vertraging is een wetenschappelijk onderzoek naar onze AVFLT (Aloe Vera Leaf Treatment-methode) in ontwikkeling, door de inzet van de Ostende-Banjul Citylink, die o.a. daarvoor een bescheiden bijdrage EU-subsidie heeft gekregen. De betreffende artsen en verpleegkundigen en logistieke medewerkers gaan in ons centrum en in de Umbrellahut, training ontvangen. Het is dan mogelijk dat onze behandeling wordt opgenomen in het nationale protocol, zodat het ook in dorpen ter preventie toegepast kan worden. Dat zou heel veel lijden en schade voorkomen…

En… een last van onze schouders lichten ☺. Het is namelijk bepaald niet onze hobby om brandwonden te verzorgen. We zouden het dolgraag aan de professionals overlaten!