Beste vrienden,
Het was een rare dag vandaag, we geven nooit geld uit op voorhand, maar gezien de situatie hier hadden we even geen keus. “Radio kangkang” zegt dat ons land op “lockdown” zal gaan…
Wat dat betekent…? Hoe wel overwogen dat gedaan zal worden…? Kunnen we dan nog eten kopen…? Kunnen we in Kololi nu vanavond wel of niet yoghurt maken voor de supermarkten morgen, zodat we dinsdag salarissen kunnen betalen? Het allerbelangrijkst, besloten we gisteravond in een bestuursvergadering over Whatsapp, is dat we onze mensen veiligstellen voor wat betreft eten.
Dus vandaag hebben we alles ingezet om te zorgen dat ieder van onze medewerkers vijftig kilo rijst krijgt, vijf liter kookolie en een paar kilo bonen, plus geld om het naar huis te transporteren. Dat was een heel gedoe, prijzen schieten omhoog, maar t is gelukt!
Nu de stranddieren nog, die weten niet wat hun overkomt, ineens is er niemand meer. Intens zielig. We zullen ons, ook om het toerisme straks weer te waarborgen, even hard moeten inzetten om de strandhonden vooral, door deze akelige tijden te helpen. Dat iedereen zich inzet voor mensen is begrijpelijk. Afgelopen zondag zag ik wel vijftig apen, waarvan minstens veertig baby- en tienerapen, over onze – met lelijke metalen punten – beveiligde muur lopen. Ze zijn ver van hun eigen habitat. Ik realiseer me dat het voor hen ook een moeilijke tijd is, maar gelukkig zitten de mango’s eraan te komen. Daar kwamen ze dan ook voor. Onze vroegrijpe mango’s kwamen ze opeten!
Ik was “apetrots” op mijn zoete aardappelplant, die in zeer korte tijd, gigantisch groeide. Van de een op de andere seconde, lag mijn prachtige plant, geruïneerd op de grond in stukken. Voor mij was het een hobby, maar als je er afhankelijk van bent om je familie mee te voeden, is zo’n schattig klein aapje snel een aartsvijand.
Op de Food & Nutritionprojectsite consumeerden de apen en de vogels ook een behoorlijk deel van onze oogst. Dat we het onze werknemers verbieden de dieren te doden of met stenen te bekogelen, begrijpen zij beslist niet. Het is een discussie die we al jaren voeren, het recht van het land… wie behoort dat toe?
Ik vertelde hun het volgende om het uit te leggen:
Toen de kolonialisten hier kwamen, besloten zij dat iedereen die eigendomspapieren had van bijvoorbeeld land, ineens de eigenaar was. Dat alle eeuwenoude gewoonten welke van familie op familie overgingen, waardoor ieder wist welk land wie toebehoorde, zo maar van tafel werd geveegd, was een feit. Omdat de kolonialisten meer macht hadden werd hun regel, de wet. Zoiets soortgelijks gebeurde in Israël/Palestina, Pakistan en India, enz. met alle gevolgen van dien.
Wij doen in feite hetzelfde met de natuur. Omdat de apen en de beestjes daar hun eigendoms- rechten niet kunnen aantonen, hebben wij mensen besloten dat ze die dan ook niet hebben!
En er zijn met mij nog veel meer “gelijkgezinden” die vinden dat we ze die rechten moeten toekennen. Dus jullie mogen alleen op onze Food & Nutritionsite werken als je dat kan respecteren. Zo niet, dan heb je hier geen baan.
Schoorvoetend en heftig tegensputterend, gaan ze met deze belachelijke regel akkoord… maar begrijpen doen ze het echt niet. Want welk nut heeft een aap nu eigenlijk? Die mag toch best dood, daar heeft toch niemand last van? Het is voor hun duidelijk dat er bij mij een aantal steekjes los zitten. Maar omdat ik “de baas” ben, nemen ze dat maar voor lief en zullen ze in het gunstigste geval voor me bidden dat mijn gezonde verstand het uiteindelijk zal winnen.
Een andere discussie voerde ik over Corona, terwijl we aan het bonen plukken waren. Zij wezen allen naar die rare Chinezen die smerige dingen eten en de ziekteverwekkers zijn. Dus zeg ik: “Maar in Afrika eten mensen apen en daardoor kregen we toch Ebola?” waarmee ik doelde op het feit dat we allemaal iets bijdragen aan de narigheid. Waarop zij antwoordden: “Apen zijn lekker hoor, echt lekker en gezond, het is heel goed voor je!”. Ik: “Behalve als je er Ebola van oploopt, bovendien eet je je overgrootvaders familie op, dat is eigenlijk best wel gebrek aan respect!”. Nou dat vonden zij echt niet, apen behoorden tot de dieren en die waren alleen op de wereld gezet om de mensheid te dienen als voedsel. Volgens hen zag ik het weer niet helemaal juist.
En dan kan ik mijn achterban ook nog informeren dat zij vinden dat blanken eigenlijk blank zijn omdat zij alle armoede moeten oplossen. Dat is onze “verkapte” maar voor hen zeer duidelijke taak. ☺ Dus tja, laten we ons daar dan maar verstandig en veel mee bezig houden…
En dat ze op de foto moeten zodat ik de penningmeester kan laten zien dat we het geld hebben besteed zoals bedoeld, vinden ze niet noodzakelijkerwijs nuttig.
Terwijl ik dit schrijf, zit ik buikschuddend te lachen. Ik bespreek veel dingen met hen openlijk, op gelijke voet, ik daag ze uit en stel vragen waardoor zij moeten nadenken waarom ze bepaalde dingen eigenlijk denken. Daar komen we elkaar vaak weer tegen als vrienden, want vaak weten ze eigenlijk niet waarom ze iets denken of geloven. En dat vinden ze zelf dan eigenlijk best wel weer lachwekkend. Zo rommelen we maar door om samen iets constructiefs te blijven ontwikkelen, met al onze verschillende overtuigingen.
De situatie hier is:
Een overheid die erg zijn best doet de juiste beslissingen te nemen.
Een groot deel van de bevolking die bijzonder weinig onderwijs en inzicht heeft om te kunnen inschatten hoe belangrijk hun acties en beslissingen zijn voor de algehele gezondheid.
Social distancing gaat echt niet als je met vier gezinsleden op een matras moet slapen, maar één drinkkopje hebt voor z’n allen, of geen lepels om je lunch mee te eten uit dezelfde schaal…
Onvoldoende testmateriaal, geen geld om naar het ziekenhuis af te reizen en isolatie is natuurlijk al helemaal onmogelijk als je een kamer van drie bij drie meter met zes mensen moet delen.
Machtsmisbruik onder mensen is inherent aan armoede en nog veel gevaarlijker als mensen een uniform mogen dragen. Dus ieder uniform dat voor je deur staat en zegt dat je winkel dicht moet, geloof je dan maar, tegenspreken of navragen of dat wel echt zo is, zou kunnen uitlopen op ongewenste situaties.
Al doet de overheid haar best, duidelijkheid wat waar is en wat niet, is moeilijk te achterhalen.
Hoe voorbereid de ziekenhuizen zijn, laat zich raden… Hoeveel (lees weinig) geld er in kas is om de bevolking bij te staan, zou zorgwekkend kunnen zijn. Hoe onze lieve president die soms wat weinig ballen lijkt te hebben, dit overleeft, is ook een zorgfactor.
Veel Europeanen die hier overwinteren, huizen, bedrijfjes of stichtingen hebben, zijn weg. De kleine groep die is gebleven, houdt de moed erin en staat in contact met elkaar om relevante info te delen.
We wachten de storm maar af.
Het is winters koud hier zoals we al jaren niet hebben gehad. Na weken met afschuwelijke hitte van overdag tegen de veertig en ’s avonds tegen de dertig graden Celsius. Het contrast met nu is echt heerlijk, om vijf uur wil je wel een lange broek aan en om zes uur ook nog een trui of vest. Ik vind het altijd gezellig als het zo koud is.
Al onze mensen hier in Kololi zijn met onmiddellijke ingang op 50% werktijd gezet. De vraag naar bijvoorbeeld onze yoghurt is binnen enkele dagen gekelderd naar slechts 12 tot 15 % van de normale vraag. Daar kunnen we geen salarissen van betalen. Best eng hoe we dat ervan af gaan brengen eind volgende maand. Hier is geen vangnet voor onze mensen, geen overheid die voor ze zorgt. Als ik ze moet ontslaan, weet ik dat ik ze eigenlijk van het ravijn afduw. Doe ik het niet, dan glijden we met het hele bedrijf en de projecten de afgrond in.
Toch word ik er stiekem blij van de natuur even mag ademen, even de rivieren laten volstromen met vissen, herten in de winkelstraten, vogels die ineens weer kunnen zien waar ze vliegen in de heldere luchten van industriële gebieden, minder ongelukken, minder diefstal (oké huiselijk geweld en echtscheidingen zouden wel eens kunnen oplaaien) en de saamhorigheid van klappende mensen op balkons, in heel Europa, een koor dat via internet nog steeds samenkomt en samen zingt. Heerlijk.
Als nu alleen Trump toch eens even een lekker langdurende hoestbui mocht krijgen waar ie ’t liefst niet meer van bijkomt…☺ oh sorry ik mag met niet politiek uitlaten… maar dit is op persoonlijke titel dan!
En verder… ons Food & Nutritionproject heeft, nadat we in juli pas bonen hebben geplant, nu al maar liefst 250 kg (Cajanus Cajan) Pigeonpeas opgebracht. Er zitten nog bloemen aan de struiken, dus er kan, als de vogels ze niet opeten, nog wat afkomen. Van de 1250 gezaaide bonenstruiken, kwam er ongeveer de helft niet op, daarom hebben we ze opnieuw geplant. Ook van de opnieuw geplante boompjes sneuvelde er een heel aantal door te veel regen en wind. Daarna planten we weer een nieuwe lading, die nu dus wat achterloopt op de rest.
Van de 1250 geplande bonenstruiken, konden er in deze oogstperiode 732 geoogst worden, de resterende 518 zijn nog te klein of alsnog gesneuveld.
Daarnaast sneuvelde er een aantal door een behoorlijke storm op een zaterdagmiddag. Zondag kwam ik een inspectieronde doen en trof ik de planten tegen de grond geslagen aan, vastzittend in de modder. Het personeel was er niet behalve de bewaker met wie ik een vijftigtal weer heb ingegraven en rechtgezet, maar een groot aantal overleefde dat toch niet goed.
De struiken zullen, als het goed is, vijf jaar meegaan en groeien in oogst. Dat belooft goeds voor de volgende oogst.
Een groepje Nederlanders kwam door de woestijn met auto’s en verkochten hun auto’s hier voor een goed doel. Myranda schonk haar opbrengst aan ons project. We kochten er irrigatielijnen voor. Die bestelden we via een bedrijf, het duurde ongeveer twee maanden voordat we ze eindelijk hadden. Toen duurde het nog eens tweeëneenhalve maand voordat we de eerste bijbehorende materialen konden inkopen omdat dat bedrijf dat vergeten was, echter nog steeds maar de helft van wat we nodig hebben!
En nu blijken de lijnen stiekem vijftien meter korter dan op de rol staat. Je kan het niet bedenken wat er voor irritante tegenwerkingen op je pad komen soms.
Maar ja, dan weer… een probleem is pas een probleem als je dat zelf besloten hebt, toch?
De zon schijnt, er is veel om dankbaar voor te zijn, veel om van te genieten en als we ’t echt niet scherp meer zien, dan focussen we maar op de blauwe lucht en de prachtige kolibrietjes die in mijn raamkozijn spelen en zingen.
Tot een volgende blog… blijf fit, gezond en tevreden!
Wilt u ons steunen in onze hulp aan de staf van Care for Natural en de zwerfhonden- en katten? Vanaf 10,- EURO kunnen wij 1 persoon voorzien van rijst, olie en bonen of een aantal honden en katten voorzien van eten.
Voor de staf: rekeningnummer NL63RABO0111774446 of https://tikkie.me/pay/prvicddb7s2gplc5tgeb
Voor de zwerfhonden- en katten: rekeningnummer NL63RABO0111774446 of https://tikkie.me/pay/630bha7offbv0h6n75lh
