Beste Vrienden,
Het is echt heel heel erg warm in The Gambia. Gisteren was het 19 oktober, de dag dat we onze tuin een verse start gaven. De tuinsters (daar zouden we toch een woord van moeten maken ☺) kwamen met z’n allen om het torenhoge onkruid te wieden. Isatou, onze projectcoördinatrice, heeft met Maaike, onze ambassadrice, en Maaike’s moeder, geholpen. Het was een drukte van jewelste waarover Maaike en haar moeder vast zelf nog een verslag met bijbehorende foto’s zullen doen.
We hadden reeds een tijdje geleden een groot aantal solarsetjes (een zonnepaneeltje met 2 bijbehorende LED lampen, verschillende telefoon adapters voor opladen en een losse zaklamp erbij) mogen kopen van donaties waarvan een aantal eerder aan gezinnen uitgedeeld werden. Van een nieuwe donnatie konden we voor alle vrouwen een set kopen. Aan het einde van de dag gister, na hard ploeteren in de bloedhete zon, werd dit geweldige cadeau met heel veel enthousiasme ontvangen! U zult er nog meer over horen .
Terwijl ik u schrijf zit ik met een zwetende baby op mijn knie achter mijn laptop. We hebben een kinderbedje gekocht zodat haar moeder, zeer klein van stuk, niet dit bijdehandje van naar schatting een kilo of 6 hoeft mee te zeulen in de hete zon terwijl ze aan het schoonmaken is. Echter zijn kinderen hier zo aan hun moeder verknocht doordat ze altijd op het lichaam gedragen worden, dat deze, bijna 1 jarige, met een keelgeluid als een bootwerker, zich niet in het bedje laat zetten. Mijn moeder was nog van de generatie die zei: “laat maar rustig even huilen, daar krijgt ze niets van”. Dus haar moeder ging met betraande ogen weg naar haar werkplek. Maar na 10 minuten was het kind zo oververhit dat ik haar wel op moest pakken. Nu is ze met een doekje mijn arm en alles binnen bereik (mijn laptop grrrrr) aan het schoonvegen. Dat heeft ze haar moeder immers vanaf haar geboorte zien doen. Een kleine doerak is het. Wacht, we maken even een “suffie”(zoals mijn vader ze terecht noemt ☺). Bijna 1 jaar deze kleine Mariatou (zie foto bovenaan blog).
Verder hebben we helaas vanwege diefstal wederom 2 leuke meiden uit ons team moeten ontslaan. Het is vermoeiend om steeds mensen in te moeten werken en ze vervolgens weer de zak te moeten geven. Velen zullen zeggen: “waarom doen ze dat dan? Dan verliezen ze toch hun baan die ze zo hard nodig hebben?” Dat is inderdaad zo, als je logisch denkt en de toekomst voor ogen houdt alswel geleerd hebt dat je eigen gedrag, bepaalde consequenties heeft. Echter zijn al die zaken pas een overweging als je geleerd hebt individueel te denken, jezelf als persoon te zien met een reputatie. En dàt hoort bij een meer ontwikkelt en meer welvarend leven, op welk niveau zij nog niet leven omdat ze die luxe van privacy en gedachten over hunzelf in die zin, nog niet hebben mogen bereiken. Allen van u die de Maslow theorie ooit hebben moeten leren, begrijpen wat ik bedoel. Een mens dat op en niveau van armoede en onderontwikkeling leeft, denkt heel anders.
Dat neemt niet weg dat hier de wet geldt die zij lokaal op elkaar toepassen, die van wie steelt moet zoveel mogelijk beschadigd worden om het af te leren. Ze slaan een dief tot moes hier. Ik heb dus geen keuze om diefstal wel heel erg serieus te nemen en hen te ontslaan.
Het gevolg van anders denken ondervinden ook alle mensen die bijvoorbeeld voor een arme sloeber die ze leren kennen en aardig vinden, een auto kopen. Iets dat totaal boven ieder vorm van realistisch bereikbare verwachting ligt als hij dat zelf ooit had moeten bekostigen. De gulle gevers verbazen zich dan over het gebrek aan onderhoud, het gebrek aan zorg en het gebrek aan correct management van geld, dat de Gambiaanse vriend daarna aan de dag legt.
Echter als ik u zou vragen of u uw buurkindje van 12 jaar een Formule 1 wagen zou willen doneren zodat ie ermee naar school zou kunnen, dan zou u denken dat ik van het padje ben, zoiets doms te vragen. Maar dat is nu juist precies te vergelijken. Een auto geven zonder management ervan en geldzaken leren te beheren , enz. enz. is gelijk aan de onderneming om een kind zonder rijvaardigheid een dergelijk cadeau te geven.
Het heeft al een tijdje niet meer geregend. Het lijkt erop dat het regenseizoen al over is. Dat zou vroeg zijn dit jaar. De hitte is stuitend maar zou zeer binnenkort voorbij moeten zijn. Jullie gaan de koude winter in, wij gaan de heerlijke temperaturen en blauwe wat stoffige periode in.
Mariatou ligt voorovergebogen met haar mondje tegen mijn blote bovenarm aan en is in slaap gevallen. Waar je als baas in Gambia al niet allemaal mee bezig kunt houden ☺. Verder lopen alle projecten rustig en goed. Hier en daar een complicatie, zoals de bosmierenaanval op onze bijenkassen, maar het meeste is weer onder controle.
De exodus begint nu toch echt een drama te vormen, goede werklieden zijn moeilijker te vinden, diefstal om voldoende geld bijeen te krijgen om de plas over te gaan naar Europa .
