Het is een voorrecht om te mogen werken op een van de
mooiste plekken van Gambia! Op onze locatie in Mariamakunda waan je je in een
groen paradijsje; zo heerlijk rustig, alleen natuurgeluiden om je heen. En daar
mocht ik deze week aan de slag met Hawa. In het kader van het Food en Nutrition
project reden we al vroeg in de morgen naar Mariamakunda waar Claudette op het
nieuwe land aan de slag ging. Honderden meters verwaarloosde landbouwgrond is
daar de afgelopen weken door een bulldozer platgewalst. Dat had nog heel wat
voeten in aarde omdat de eerste bulldozer ongeschikt bleek voor het ruwe
terrein en het gevaarte alleen maar in staat was om enorme klonten aarde her en
der te verspreiden. De tweede bulldozer deed zijn werk goed, maar wist met de
aardklonten ook geen raad. Het enige wat er op zit, is om deze duizenden
keiharde klonten handmatig te verpulveren. Een giga klus! Lees het in de blog
van Claudette!
Terwijl Claudette onder de bloedhete zon aan de slag ging met Kebba, zij leerde
hem onder ander hoe land uit te meten en hoe de planten op een economische en
duurzame wijze te planten, toog ik naar de toen nog koele Umbrella Hut waar al
een tijdje twee antieke naaimachines (die we via Marloes hebben ontvangen) wachten
om aan het werk te gaan.
Een trapmachine en een naaimachine die met de hand moeten worden bediend, nagekeken door een plaatselijke kleermaker en door onze lieve vrijwilligers Frans en Hannie. De bedoeling is dat ik Hawa, de vrouw van de watchman, ga leren hoe ze theezakjes kan naaien voor onze heerlijke theetjes. Met deze activiteit kan ze haar inkomen vergroten en wij bij CFN zijn ontzettend blij met de vrolijke theezakjes. Maar voor het zover is, moet ik eerst controleren of de oudjes het ook echt doen. En dat viel niet mee!
Ik begon met de trapmachine. Zodra ik deze had uitgeklapt, zakte ie door zijn hoeven. Een van de gerepareerde pootjes van de ombouw brak opnieuw af. Ik frommelde het pootje er weer onder en de machine kwam weer in evenwicht. Vervolgens probeerde ik het trapmechanisme. Dat ging als een speer!
Maar hee, de naald kwam niet in beweging. Hoe kan dat nou! Gelukkig lag er in een van de laadjes een Duitse handleiding van het apparaat. Een voor een ging ik de verschillende onderdelen af en al snel ontdekte ik dat de aandrijfriem niet om het wiel zat. Logisch dat er niets gebeurde… Voorzichtig legde ik de enigszins broze riem om het wiel en voilà, daar ging de naald vrolijk heen en weer… Nu de draden spannen, spoeltje erin (gelukkig hetzelfde systeem als bij mijn eigen elektrische naaimachine), stofje eronder en stikken maar… Maar wat ik ook probeerde, er kwamen geen steken… Hoe frustrerend! Dan eerst maar koffie zetten voor de landwerkers…
We dronken koffie op het land waar Claudette en Kebba kilometers aflegden om paaltjes te slaan om de bedden voor de bonenstruiken af te bakenen.
Na de koffie focuste ik me op de handmachine. Ik blies wat stof weg, spande de draad en draaide vol verwachting aan het wiel. Niks!!! Ja, de draad vloog uit de naald en de spoeldraad was nergens te bekennen! In dit machientje zit een rare spoel. Al eerder had ik op internet gezocht hoe die gespannen moest worden, maar telkens ging het mis. Na tientallen keren proberen, had ik zin om de machine uit het raam te gooien. Elke keer weer opnieuw die draad door het oog van de naald zien te krijgen, is geen sinecure op mijn leeftijd! Ik had de zaklamp van mijn telefoon en twee leesbrillen over elkaar nodig om de draad door het minuscule gaatje te manoeuvreren.
Ondertussen kwam Hawa binnen, klaar om te oefenen. Ze ging achter de handmachine zitten, rommelde een beetje met de draden, legde een proeflapje onder het voetje en stikte een keurig rechte lijn! Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Hoe deed ze dat? Met een lach van oor tot oor keek ze me stralend aan. “Jij bent de techneut”, riep ik enthousiast. “Wat heb je gedaan? Leer het mij ook!” Ze lachte een beetje geheimzinnig maar hield wijselijk haar mond. Het enige wat ze zei, was dat het haar erg leuk leek om te leren naaien.
Ik legde haar uit hoe ze op een snelle manier veel theezakjes tegelijk kon stikken. We spreiden een flinke proeflap uit op de enorme tafel, de stof dubbel, met de goeden kanten tegen elkaar. Ik leerde haar hoe ze het best kon meten met het meetlint en dat ze met krijt strepen moest trekken om een nette, rechte lijn te krijgen. Ik deed voor hoe ze links en rechts van de lijn een naad moest stikken en dat telkens moest herhalen. De lap moet verticaal dubbel doorgestikt worden en horizontaal één keer. Later moet ze de stof tussen de verticale naden doorknippen en onder de horizontale lijn. Vervolgens laat ik zien hoe ze de losgekomen stofjes binnenstebuiten keert en tadaa, theezakjes!
Glunderend gaat ze aan de slag en ze laat de machine gezellig snorren. Ze is heel geconcentreerd bezig en werkt nauwgezet. Het is maar goed dat ik erbij ben, want de kleine David heeft al snel in de gaten dat zijn moeder geen tijd voor hem heeft. Die gelegenheid grijpt hij aan om kattenkwaad uit halen. Hij snoept in de keuken stiekem van de wortelcake en kruipt in kasten om te kijken wat daar allemaal te halen valt. Om de haverklap ren ik achter hem aan om te voorkomen dat hij ondeugende dingen doet. En ondertussen stikt Hawa gestaag door. Ze is supertrots als ze de eerste negen theezakjes heeft gestikt en gekeerd!
Nadat ik voor haar op papier heb gezet hoe groot de zakjes moeten zijn en hoe ze die het best kan uitmeten, kruipt ze achter de trapmachine. Geroutineerd haalt ze de draad door de naald, geeft het wiel een slinger en begint te trappen. Ook hier ontstaat een prachtige rechte lijn. Ze is een natuurtalent en zij en ik hebben er alle vertrouwen in dat ze met veel plezier honderden kleurige theezakjes voor ons gaat fabriceren!
Ellen Stokman
Secretaris Care for Natural
