Frans en Hanny in Gambia

Op zaterdag 27 januari was het dan eindelijk zover. We vertrokken met heel veel zin voor vier weken naar Gambia om daar voor Stichting Care For Natural vrijwilligerswerk te gaan doen. Enkele dagen eerder kregen we een ingesproken app van Claudette met de vraag of we het leuk zouden vinden om frames te maken die ze in Tugereng aan een 20 tal verschillende bomen wil hangen om de naam en informatie over de betreffende boom te vermelden.

Heel leuk! vanaf dat moment hadden we een concreet doel.

Tegen middernacht werden we geheel volgens afspraak afgehaald door taxi chauffeur Nesta die ons vervolgens weer overdroeg aan onze behulpzame vriendelijke nachtwaker Yaya. Na een dag rust en installeren zijn we ‘s maandags met Claudette, Jip en Kebba naar het bos gereden en hebben we alle bomen in kaart gebracht.

We dachten na over de materialen die we konden gebruiken en kwamen al snel tot de keuze van bamboe mede omdat bamboe voldoende beschikbaar was in Mariama Kunda. Daarna begon het echte werk. We zijn een paar dagen in Mariama Kunda geweest om de bamboe te kappen ,op maat te zagen en alvast voor te laten drogen. Hierbij werd Frans dapper geassisteerd door de drie jarige Mohamed die daar woont met zijn ouders en zusjes.

Later hebben we alle bamboe overgebracht naar Kololi waar we op het dakterras een ideale werkplek vonden. De plaatselijke bamboe meubel “fabriek” heeft ons geholpen met het geven van tips voor het parrasieten vrij maken van de bamboe en het maken van de dakjes.

Op woensdag 21 februari hebben we alle frames samen met Jip, Kebba, Sang, Buba en Ligej in Tujereng opgehangen.

Het was een geweldige ervaring om zo intensief en dichtbij al deze vriendelijke Gambiaanse mensen te mogen werken. Geen enkele dag was voorspelbaar en we hebben ontelbare geluksmomenten meegemaakt.

Maar we sluiten ook onze ogen niet voor het jongetje van 7 die ‘s avonds laat nog met een mandje op zijn hoofd een bosje munt probeert te verkopen. Het droevige verhaal van Kalifa, het jongetje met de brandwonden.

En het spastische meisje die haar leven vanaf een matje op de grond aan zich voorbij ziet gaan.

Gambianen zijn dromers en blijven geloven in een goede toekomst.

Wij hopen dat al die vrolijke kleine kinderen al dan niet met snottebel, die naar ons riepen, zwaaiden en handjes gaven, opgroeien tot volwassenen die deze dromen waar gaan maken.

Claudette, Jip en alle andere lieve mensen die we hebben leren kennen, bedankt voor deze mooie ervaring.

Heel graag volgend jaar weer.

Groeten Frans en Hanny

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *