Mijn kantoor staat bijna dagelijks ramvol met allerlei dingen. Dozen verband, dozen boodschappen voor de appartementen (Busy Bee) of het bedrijf, enz. Nu waren, na twaalf weken, de boot had wat pech onderweg, eindelijk de hoofdstellen en bitten aangekomen die Karlijn en haar moeder hadden ingezameld in de omgeving van Zutphen.
Alle ezelhouders in Kololi, die me in het verleden cement brachten tijdens alle bouwactiviteiten, weten dat ik er verdrietig van word als ze de ezels slaan of ruw behandelen.
Vorige week kwam er een nieuw paardje en een ezeleigenaar langs die ik niet kende.
Ik besloot even uit de stressstoel te stappen en toch even tijd te nemen om de nieuwe mannen te leren kennen. Terwijl ik de ezel stond te aaien en de vliegen van zijn buik en benen wapperde, vond de eigenaar dat grappig en gek.
Er zaten veel vliegen om de mond van de ezel, dus ging ik eronder hangen om te kijken waarom dat zo was. Ik viel bijna flauw toen ik zag dat er onder de kin een ijzeren draad van mondhoek tot mondhoek zat vastgedraaid!
Ik heb dan geen keus maar ik moét ervoor zorgen dat ik mijn woede (en geloof me: mijn bloed gaat zo koken dat het zwart voor mijn ogen wordt en mijn schedeldak eraf wil, zo heftig voelt dat) onmiddellijk omzet in mededogen en de kracht vind om uit te leggen dat dat anders kan. De adrenaline maakt dat ik onmiddellijk begin te trillen en de tranen van ellende bij me opwellen.
Als ik die emoties laat zegevieren, bereik ik niets! Dan is de ezel dus NIET geholpen en sluit de eigenaar zich onmiddellijk af door mijn woede-uitbarsting.
Ik vroeg hem even te wachten en ben de dozen gaan leegstorten om een passend bit te vinden.
Na enig gefrutsel en overleg, lukte het met Ellen haar hulp en de inzichten van de eigenaren, om de ezel en het paard een redelijk passend hoofdstel en bit te geven. De ezel eigenaar griste nog een extra hoofdstel mee, ik griste die net zo snel weer terug… maar toen hij zei: ”Ik heb een vriend die het ook nodig heeft…” hebben we het uiteraard snel weer teruggegeven.
Wat heerlijk om dan even zo’n verandering te mogen aanbrengen en het gevoel te hebben dat ten minste één ezel en één paardje geholpen zijn en tenminste twee eigenaren trots zijn op hun verbeterde wijze van werken.
De meesten willen heus wel, maar weten niet waar en hoe.
Als iemand nog een bedrijfje wil beginnen… misschien in tweedehands hoofdstellen en bitten? Ik weet er het fijne niet van, maar ’t zou best kunnen dat ze tot nu toe alleen te krijgen zijn via de Horse en Donkey Trust in Gambia.
Zucht… maar nu weet ik dus ook hoeveel ezeltjes ik passeer die mogelijk ook zo’n naar stuk ijzerdraad in hun mond hebben. We zullen er alles aan blijven doen, dat binnen ons, weliswaar beperkte, vermogen ligt, om te helpen!!!
De rest van de dozen met bitten en hoofdstellen gaan zo spoedig mogelijk naar de Horse en Donkey Trust nabij Brikama.
