Dit blog gaat over sociale druk, een achterliggende reden voor de “exodus “uit west Africa.
Gewoon twee werknemers uit mijn omgeving;
Musa is een serieuze, stille lange magere jongen, hij heeft een zachte stem en doet alles weloverwogen. Hij heeft een vrouw en een kindje en zal rond de 30 zijn.
Buba is een enthousiasteling, grote glimlach, zo voor ‘toog een energiek joch van 19.
Musa werkt hard, als hij op het werk is. Is intelligent en laat weinig steken vallen. Hij haalt niets naar zich toe maar probeert, dàt wat hij opgedragen heeft gekregen, correct uit te voeren. Musa is vaak absent, meestal om medische redenen, die al te vaak niet gedocumenteerd zijn door doktersbriefjes en dan dus niet betaald worden. We ontdekken dat er een systeem in zijn afwezigheid lijkt te zijn en wel steeds als er wisselgeld mist van de inkopen die hij moest doen of rekeningen van gekochte spullen, zien we hem de daaropvolgende werkdag niet. Heel vervelend want het werk komt dan op anderen neer die genoeg op hun bord hebben.
Vorige week ontving ik een sms-je vanaf de telefoon die 10 meter van me vandaan ligt, door Musa getypt. “Clau i am begging you to help me, My family and I have not eaten since yesterday morning, I need D200,- advance, but even D100 will help us if you cannot afford D200,- today”
( Clau ik smeek je om hulp, mijn familie en ik hebben sinds gistermorgen niet gegeten en ik heb d200 voorschot nodig vandaag, maar als je dat niet hebt is D100,- ook goed ) .
Ik krijg hier buikpijn van emoties en van spijt , ik zeur over werkdiscipline en briefjes, zij hebben niets te eten maar proberen nog steeds “correct” te zijn. De chauffeur was die dag niet op komen dagen, dus Patricia was zo goed om zelf de leveringen te rijden met Musa. Ik belde haar en vroeg of zij een zak rijst wilde kopen, 5ltr olie en D 500,- wilde gaan brengen aan Musa zijn familie. Ze wist niets van het sms-je en de nood erachter. Toen ze terug kwam van die levering, kwam ze met betraande ogen in mijn kantoor. Ze vertelde dat ze buiten de poort met de auto stond te wachten en dat, toen Musa de goederen binnen bracht en dat alle kindjes in de compound begonnen te gillen en juichen bij het zien van de rijst en de olie.
Moet ik verder nog iets uitleggen? Het is walgelijk hoe oneerlijk het leven deze mensen behandeld en natuurlijk is deze zak rijst en deze olie zo op………….en hoe dan weer verder?
Buba : Als ie op het werk is is ie enthousiast en energiek Hij ziet er altijd keurig uit. Hij heeft vaak erg gele ogen maar we weten inmiddels dat dat door zijn chronische malaria komt. We laten hem dan ook geen zwaar werk doen, hij stort gelijk in. Buba is me door Marloes aangebracht, zijn zusje is doofstom, zijn vader overleden, zijn oma woont in en wordt verzorgd door Buba’s moeder. Ze leven in he meest vernederende kot, in een moeras gebied waar al het water van de grote stad heen loopt met alle weggespoelde vuil, kadavers enz. Het stikt er van de muggen. Buba kan niet bij de drie vrouwen wonen omdat er maar 1 klein rottig kamertje is. Hij slaapt bij een vriend, die hem natuurlijk liever ziet gaan dan komen…..geld is immers overal te kort. Die vriend werkt tot laat, wast bij thuiskomst zijn enige setje “nette kleding” zodat ie er de volgende dag weer netjes bijloopt. Buba komt daardoor niet aan de slaap toe die zijn zwakke lichaam nodig heeft om te kunnen functioneren. Omaatje krijg hele ernstige malaria, zij geraakt in het ziekenhuis. Zijn moeder moet nu eten brengen en voor haar zorgen in het ziekenhuis waardoor zij haar tuintje dagen achtereen niet kan verzorgen. Dus wordt Buba op zondag opgedragen die tuin, waar werk , energie en geld in zit, te gaan verzorgen. Buba is doodmoe van lange werkdagen en lange reistijden en te weinig slaap. Maar hij doet het dan toch maar.
Op maandag lukt het hem nog om te komen werken. Op dinsdag moet hij het rapport van zijn doofstomme zusje traceren op haar school omdat de sponsor die moet zien. Anders lopen ze de sponsering voor dat zusje mis.
De school weet niet waar het rapport te vinden. Het kost hem een halve werkdag. Zijn baas, ik dus, is erg boos omdat Buba zoveel afwezig is , brandwonden patiëntjes op kantoor worden geholpen maar die zijn zo ernstig dat ik de poort zelf niet open kan doen en tegelijkertijd de uiterst stressvolle behandelingen uit kan voeren. Gasten komen aan maar worden niet ontvangen en mogen op het moment van de behandelingen niet eens het kantoor binnenkomen vanwege het gruwelijke aanzicht waarmee we hen op hun vakantie niet willen confronteren. Buba trok het nog om dinsdag middag zijn taken te vervullen maar op Woensdag stort hij weer in en kan hij niet uit zijn bed komen…………dat komt ons op het training centrum heel beroerd uit omdat daar ook de nodige problemen zijn waar hij zo hard nodig is.
Vorige week ging hij zijn certificaat halen van school, een gedegen opleiding die hij met zeer goed resultaat heeft volbracht. Daar gekomen ontdekt hij dat een van zijn termijnen niet betaald is. Maar dat kan niet, want hij heeft alles betaald. Dan blijkt dat één van de betalingen welke verricht moest worden door zijn neef aan wie het geld gegeven was om dat te doen, de betaling niet heeft verricht maar opgerookt heeft. Het onoverkomelijke bedrag van € 100,- belemmert Buba om zijn resultaten te mogen meenemen. Wat nu? ……….. Het uitzoeken van het missende geld kostte hem ook een hele dag, waardoor zijn baan in gevaar is. Want we kunnen hier niet functioneren zonder meer werkdiscipline van Buba, hoe begrijpelijk zijn verdrietige verhaal ook is.
De kip en het ei?
Dit is het verhaal van twee werkende jongens……………..die dus echt nooit van de grond gaan komen, al werken ze zich dood. De armoede en gebrek aan organisatie door armoede in hun omgeving staat het niet toe.
De oplossing…………lijkt ver te zoeken. Minuscule stapjes voorwaarts proberen te maken, hand in hand, het niet opgeven…………dat is het enige dat ik kan bedenken in mijn minimale capaciteit.
De plas over, als is de kans tot overleven niet groot, is dan nog steeds aantrekkelijker dan voor altijd een leven van armoede te moeten lijden.
Zojuist laat ik een jongen binnen die ik ken van het strand. Normaal hardwerkend, hij verkoopt cakes voor iemand, nu uitgemergeld, de blik van “het psychische randje in zijn ogen………….en zo heb ik er nog wel 10 te vertellen.
Dit lieve mensen is het trieste dagelijkse feit waar we wat aan moeten zien te doen!! Alle beetjes helpen !!!!!!!!!
