Water
Slapeloze nachten… door de zware regenval moesten mensen tot hun oksels in het water OVER de brug, zo hoog stond het water. Paul en Ollie met hun vijf kindjes, hun rijst was net op, ze wachtten op salaris en toen kwam de regen. Een stelletje kanslozen gooide het afgelopen jaar in het dorp achter ons, Yuna, de lege ruimte nabij de brug daar vol met puin en afval. Toen kwam de regen met bakken uit de hemel, het vuil daar in Yuna veroorzaakte een totale opstopping van water, die tegen de brug duwde. De regen was zo heftig en veel dat de brug barste onder de druk van het plotse water.
De brug in Yuna brak geheel waardoor het water met zo’n grote snelheid naar ons toe kwam dat onze muren daar geen weerstand tegen konden bieden, ook een deel van onze pas gebouwde, “onverwoestbare” constructie klapte om. De kosten niet te overzien en we dachten ons werk zo goed te hebben gedaan, maar tegen deze plotse watermassa was niets bestand.
Tot overmaat van ramp heef een buurman verderop een muur dwars over de waterweg gezet en kwam het donderende geweld vanuit Yuna tot stilstand in onze “vijver”. Het kon niet meer weg.
Het waterniveau steeg zo hoog dat het ruim 1.40 meter boven de brug stond!
Onze naaste buurman, wiens huis laag ligt, zat met zijn twee honden boven op een tafel in spannende afwachting of het water een uitweg zou vinden. Dat duurde tien uur! Zijn honden durfden niet weg maar de buurman heeft, na dat wij bleven aandringen, in de Umbrellahut geslapen. De volgende morgen heeft hij zich weer een weg gebaand naar zijn honden, die op zijn doordrenkte matras waren gaan liggen.
Nu duwen onze jongens iedere dag zijn auto aan, die het na twee dagen garage weer doet, ondanks dat deze tot aan de ramen onder water stond.
De brandwondenkindjes die we hadden, vier op dat moment, waarvan twee ernstig, konden niet meer naar de kliniek komen. Maar dat kon en mocht geen excuus zijn om ze aan hun lot over te laten.
Uiteindelijk heb ik ze hier in Kololi, 12 kilometer verderop, in een lege gastenkamer behandeld tot ze genezen waren. Wat een mazzel dat ik altijd beren op de weg zie en een voorraadje van alles op kantoor had liggen. Ook Aloe’s hadden we tussen Kololi en in onze eigen tuin thuis voldoende om de patiëntjes helemaal te genezen. Dat was tenminste één belangrijke zaak met een goede afloop.
De stress werd me weliswaar te veel, ik heb letterlijk leunend tegen de behandel tafel – om niet om te vallen van duizeligheid en hartkloppingen – de meeste behandelingen uitgevoerd.
Maar nu gaat ook dat weer beter, het waterniveau en het stressniveau zijn gedaald.
Zojuist weer naar M-Kunda geweest om voldoende hondenbrokken te brengen zodat, als we er weer niet heen kunnen, de honden in ieder geval te eten hebben. Inmiddels is ook de rijst aangevuld. Op het land staat genoeg groen om eten van te koken.
Er werd 24 uur regen verwacht dus ik hield mijn hart vast en ben heel vroeg gegaan, hopend de regen vóór te zijn, want hoe zeer ik van die plek houd, ik kan er niet vast komen zitten een paar dagen lang.
Tot nu toe, al na vieren, is er geen regen gevallen. De weervoorspellingen zijn nog nooit zo onwaar geweest als dit jaar. Er klopt op één of andere manier absoluut niets van. Dat geeft te denken…
Het maakt plannen moeilijk, ook voor onze bijenkasten inspecties. Maar liever een zonnetje dan een plensbui ☺.
BIJEN
Geweldig mooi om te zien dat de bijen doorgaan met leven, hoosbuien, motregen, extreme warmte door hoge luchtvochtigheid, ze lijken zich voortdurend aan te passen aan de dag en de omstandigheden. Wij hielden rekening met extreme regens en hebben de honing veelal laten zitten voor het regenseizoen om zo zeker te zijn dat ze voeding hebben om hun larven te voeden, die Afrikaanse bijen vrijwel het hele jaar door blijven produceren, terwijl dat in Nederland vooral in bepaalde seizoenen plaatsvindt. Ik vermoed dat dat een automatisch gevolg is van de moeilijkere leefomstandigheden, meer bijen die doodgaan, net als mensen hier.
We zijn nu zo ver met onze training dat we de uitdaging aangaan om ieder van onze groep verantwoordelijk te laten zijn voor vier aangewezen kasten. Dat betekent dat we onze groep in tweeën hebben gesplitst. We hebben een paar paniekerige imkers, een paar zeer relaxte die liever geen beslissingen nemen en een paar die daar ergens tussen in zitten qua karakter. Zo hebben we twee teams gemaakt die elkaar mooi aanvullen. Op deze manier kan iedereen zijn eigen volken beter leren kennen want geen volk is hetzelfde. We bespreken dan eens per maand met de twee teams wat we geleerd hebben. Kebba en ik documenteren alle inspecties, honingopbrengsten, ziektes en rariteiten, enz.
Het is immers onze intentie om Gambia te motiveren, innoveren en te stimuleren om zo een platform voor bijenhouders te ontwikkelen dat toegankelijk is voor iedereen.
Vooralsnog moeten we eerst zelf meer leren en ervaren om anderen goed van dienst te kunnen zijn.
Het HBEC vordert gestaag. We vonden prachtige lijsten, uit Nederland in een tweedehandswinkel. Jan en ik hebben hard moeten lachen toen we achter op de lijsten, boze uitspraken vonden, vermoedelijk van een tiener uit Nederland die daar allerlei dingen opschreef als : “… doet alsof hij tof is, maar hij is eigenlijk gewoon een kl**tzak”, “… denkt dat ik niet weet dat ie een vuile alcoholist is”, “… is zo gemeen dat ik hem een …… vindt” . Die persoon moest eens weten… ☺
Nu gaan we alle educatieve zaken op stellen en onderzoeken. Afrikaanse bijen zijn zo anders maar er harde feiten over vinden is nog niet zo makkelijk, laat staan illustratiemateriaal.
Een leuke maar ook tijdrovende klus.
EU-Oostende- Banjul Project
CFN heeft zich sinds december teruggetrokken van het project, geïnitieerd door Oostende-Banjul stedenband. We konden ons niet vinden in de werkwijze. We hadden toen de afspraak evengoed een training manual te zullen maken, waarin de methode, technieken en brandwondenzaken in opgenomen zouden worden. Destijds gaf ik aan dat te willen doen mits zij vanuit Oostende de niet te vermijden kosten zouden betalen, het op medische correctheid van feiten zou laten checken door een hogeschool, het printen, enz. te faciliteren omdat ik met Banjul en de gang van zaken niet wenste verder te werken. Dat werd ons via onofficiële wegen toegezegd. Echter, inmiddels vele maanden en bladzijden verder, waarbij we kosten hebben gemaakt voor teken- en designartiesten, enz. weten zij zich dat niet meer te herinneren en worden wij naar Banjul verwezen om daar kosten te verhalen en te kijken wat erin zou moeten komen te staan. Dat is nu ongeveer een jaar te laat…
Helaas, ondanks het feit dat we sponsors zullen moeten gaan zoeken om het project verder uit te voeren, hebben we ons ook hier losgemaakt van dit project. Het is gewoon niet eerlijk. Wij hebben werkelijk jaren aan documenten en materiaal aangeleverd, vrijwillig en gratis, terwijl de best betaalden op hun lauweren rusten en nagenoeg geen output hebben. Er is een grens, ook aan mijn geduld!
Afspraak behoort afspraak te zijn, hier en overal. Enfin, ook hier zullen we vast een oplossing voor vinden om de editors, tekenartiesten en het printen te betalen. Het wordt een mooie Aloe Vera Fresh Leaf Treatment manual, innovatief en het zal hopelijk op veel plekken in de wereld, heel veel leed, schade, invaliditeit en ellende voorkomen. Een simpele eerlijke methode die de spotlights verdient! De resultaten blijven onvoorstelbaar.
Persoonlijk heb ik er erg veel moeite mee om jullie “zieltjes en giften” te moeten winnen door verbrande kinderen te moeten laten zien om jullie te shockeren voor de fondsenwerving. Ik heb er zelf heel erg veel moeite mee om dat soort ellende beelden te zien en ik gun dat niemand. Het bestuur is dat met me eens. We realiseren ons dat het echter wel deels de oorzaak is dat we aangekomen zijn op een punt, zoals nu het geval is, dat we in een situatie zitten dat we de kliniek bijna moeten sluiten wegens gebrek aan verband en middelen. Mensen confronteren met leed brengt geld op, zeggen de beste fondsenwervingbureaus. We blijven hopen dat het goed komt en dat er mensen zijn die geen leed hoeven te zien om ons te blijven ondersteunen.
We gebruiken rond de 12.000 rollen elastisch verband/fixatie verband per jaar. We behandelen vrij ernstige gevallen die in Nederland beslist opgenomen zouden worden. Verder gebruiken we povidon, parafine vloeistof en gazen. En natuurlijk Aloe Vera, maar dat was bekend.
We blijven nog even vechten tegen de bierkaai… soms verliezen we terrein, soms winnen we. Bij de pakken neerzitten is geen optie!
PAPA’s BRUG/ TJITZE KROOK BRIDGE
Mijn wijlen vader was de hoofdsponsor van de brug die alles mogelijk maakte wat we vandaag de dag doen. Echter heeft het dek ernstige schade opgelopen door de regen. Mijn vader is er niet meer om te helpen. Mocht iemand het ervoor over hebben om onze brug en de weg te helpen repareren dan dol en dolgraag. We hebben een tijdelijke reparatie gedaan en wachten tot de regens voorbij zijn om een duurzamere reparatie te kunnen uitvoeren. De kosten kunnen we nog niet beramen maar die liggen minimaal rond de € 3000,- . Het is de brug die alles mogelijk maakt. Over de inmiddels onbegaanbare weg kunnen momenteel alleen nog patiëntjes met een kruiwagen gebracht worden. Dat was toch nooit onze bedoeling.
Een vader brengt zijn 9-jarige kind, wiens broek vlamvatte.
Zijn beide benen en genitalia zijn verbrand. Hij kan nog niet lopen. Zijn vader legt een moeizame weg af en heeft drie buurjongens mee, in geval hij het niet meer alleen kan. Het is een giga zware klus om een kruiwagen tegen de heuvel naar ons land op te duwen. We hopen de weg op een dag goed te kunnen repareren. De reparatie die het we het afgelopen jaar hebben gedaan, heeft gigantische schade voorkomen en heeft het prima gehouden maar het lange stuk weg erna is hopeloos. We weten nu in ieder geval wel hoe we het moeten verhelpen.
Zonnige groet,
Iedereen sterkte met alles wat op jullie pad komt, voor velen ook niet gering.
