Van de honderden patiëntjes die we hebben mogen genezen, hebben we nu een grote uitdaging:
Een 3-jarig mannetje werd binnengebracht door een Nederlandse verpleegkundige. Hij wilde maar niet genezen…
Hij kreeg kokend water over zijn borstkas (thorax) en lag eerst 32 dagen in een lokaal ziekenhuis. Zijn ouders hebben hem verlaten omdat zij het financieel niet aankunnen om hem te verzorgen.
Zijn oma strijdt inmiddels ruim twee maanden mee voor zijn leven. Via Ingeborg, de Nederlandse verpleegster, die hen financieel ondersteunt, krijgen ze geld voor eten en transport en wij geven hem dagelijks gekookte eieren om aan te sterken. Maar hij wordt niet goed schoongehouden en oma zeult met hem, in een doek op haar rug, door kilometers mul zand om hem voor behandeling te brengen. De reis naar ons toe duurt drie uur. Maar ondanks alle moeite geneest hij niet. Als we haar geld geven voor medische checks of een bloedcontrole om onderliggende oorzaken te vinden, verliest ze het geld of haalt ze nog meer paracetamol bij de drogist omdat ze bang is geworden voor het ziekenhuis (een zeer traumatische ervaring voor de meesten). Hij raakt meer en meer uitgeput en dus kan hij niet genezen.
Weken hebben we gezocht naar een plastisch chirurg. Die vonden we onlangs. Mola mocht komen ter beoordeling. Helaas was een tante enkele dagen daarvoor bij het patiëntje langs geweest en ze kreeg het voor elkaar om een “black-man’s medicine” achter zijn verband te gieten. Zijn wond zag er walgelijk uit, stonk naar gefermenteerde poep en zat vol met zwarte rotzooi. Letterlijk om te huilen, zo smerig was het geworden. Reden temeer om hem onder controle te brengen in een veiligere omgeving.
Maar… het ziekenhuis beoordeelde zijn wond als “schoon”, hij mocht de maandag erop komen om geprepareerd te worden en op dinsdag de operatie. Na die eerste afspraak kwamen ze naar mij op kantoor om alsnog het verband te wisselen. De wond stonk, zag grijs en grauw en leek opnieuw een soort van brandblaren te hebben. En dat werd als “schone wond” beoordeeld! Gisteren was de dag! Oma heb ik een poet geld gegeven om haar te bemoedigen, want ze wil liever niet gaan. Dan kan ze eten kopen in en rond het ziekenhuis, wat erg duur is. Onderweg ernaartoe, belde ik even met de arts dat we eraan kwamen.
“Oh hallo, Claudette, ah, nee, er is iets tussengekomen, er is een renovatie gaande in de operatiekamer, we proberen het aankomende week.” En aldus zijn we weer huiswaarts gekeerd met hem.
Nu maar hopen dat oma volgende week wel de moed vat om weer te komen. We houden onze vingers gekruist!
