Dankzij U een succesvolle GO FIT actie ☺!
Poeh wat was ik nerveus. Ik laat zaken als giften uitdelen altijd liever aan iemand anders over.
De organisatie wil ik best doen, maar het overhandigen en de ceremonie dat ze je dan moeten bedanken en ik moet antwoorden… dat proces vind ik denigrerend voor de ontvangende partij.
Ik zou het liefst de deur van een compound opendoen, de spullen gauw neerzetten en wegwezen… Na ja, vergeef het me, ieder zijn afwijking…
De oude man, die Karamo blijkt te heten, woont vlak bij me. Het ligt dus voor de hand dat ik zijn zware spullen meeneem en het even bij hem thuisbreng.
Ik vraag de hulp van een man aan de kant van de weg, die ik iedere dag groet, omdat hij erg aardig lijkt. Hij zit daar iedere dag. We hebben elkaar nog nooit gesproken, behalve de dag dat hij de oude man voor me opspoorde toen ik die beschreef. De oude man had zijn telefoonnummer haast onleesbaar op een heel klein, ranzig papiertje gezet, afgescheurd uit een schriftje van een schoolkind.
De man aan de kant van de weg vraag ik of hij met me mee wil gaan om het huis aan te wijzen. Hij staat spontaan op. Hij heet Dan. Buiten de compound van Karamo, zien we een schattig, 8-jarig meisje, met prachtige kijkers die nog vol vertrouwen de wereld in kijken, onder de bomen zitten. Zij vindt het erg leuk dat we haar iets vragen en verwijst ons, meelopend, verder. We komen in een keurig aangeveegde, heel kleine en donkere compound, waar zichtbaar armoede hoogtij viert.
Door een gebroken dakplaat, waar vlakbij wordt gekookt, achterin, op het “terras”, valt een zachte zonnestraal. Daaronder op de grond liggen twee prachtige poesjes, in het volste vertrouwen dat ze veilig zijn, naast elkaar te slapen.
De eerste indruk van deze compound raakt me tot op mijn ziel.
Weet je waarom? De wijsgeer en filosoof van dit gebied, leerde zijn studenten: “als je echte wreedheid wilt zien…, ga naar het huis van de armen”. Waar armoede heerst, heerst wreedheid.
Ik was dus voorbereid op een scenario van mensen die me wantrouwend vanuit hun ooghoeken zouden opnemen, die non-verbaal zouden uitstralen dat ik een vreemde was die daar niet hoorde. Zomaar een compound binnenstappen is wel wat…
Ondertussen waren twee jonge meisjes en een mager ouder meisje, dat zichtbaar leed aan ondervoeding gezien het strakke vel over haar botten waaronder je haar spieren kon zien bewegen, naar ons toegekomen. We vroegen naar Karamo. Zij riepen opa een paar keer voordat hij het hoorde. Toen zij hem riepen, hoorde ik de zachtheid in hun stemmen. Ken je dat? Dat je eigenlijk aan iemands stem kan horen wat de relatie tot de aangesprokene is? De oude, magere en ondervoede man, met lieve ogen, kwam uit zijn donkere hokje.
Ik kreeg een brok in mijn keel… als de man toch eens wist… dat zijn actie, het zo beschaamd vragen om geld om te eten, een dag of 10 geleden, teweeg heeft gebracht dat we 62 !!! gezinnen een voedselpakket mogen geven!
We roepen een paar jongens van de straat om de 50 kilo rijst uit de auto te helpen sjouwen. Het kleine meisje met de grote mooie ogen begint bij ieder artikel dat uit de auto komt harder te stralen. Het magere meisje achterin, wordt erg verlegen en snapt niet wat hier gebeurt. Het meisje van een jaar of twaalf helpt mee om opa te steunen en de spullen netjes neer te leggen. Zij kijkt voortdurend breed lachend op naar opa om te zien wat hij ervan vindt. Opa zijn ogen zijn vochtig. Ik zie dat hij, net als ik, het liefst wegloopt omdat ie zich geen raad weet met de overweldigende gift.
Ik vraag aan Dan om de oude man uit te leggen dat we een foto willen maken om de mensen die ons dit schonken te kunnen bedanken (ik vind dat vreselijk om te doen). Hij begreep het wel.
De meisjes, behalve dat heel magere, oudere meisje, kwamen erbij staan.
Na 25 jaar Gambia, kan ik je niet vertellen hoe diep mij dit trof, dit bezoek.
De oude man zijn tenen hadden lange nagels, wie immers bezit een schaartje of een nagelknipper, als je zo arm bent? Zijn slippers waren helemaal doorgesleten.
Na het maken van de foto houdt hij zich met moeite goed, hij is duidelijk totaal onder de indruk van de gift. Hij wil met ons bidden. In het Arabisch bidt hij minutenlang en zeggen Dan en ik, met onze handpalmen open, steeds Amen opdat wat hij voor ons bidt, waarheid mag worden.
Karamo, duidelijk emotioneel, begint te hakkelen, zijn keel schiet vol en ik heb het ook niet meer.
Ik trek mijn mondkapje hoog op en zet mijn zonnebril gauw eroverheen. Want ik houd mijn tranen niet meer. Zoals het hoort, maak ik aan het einde van zijn gebed, met mijn handen die alle zegeningen hebben ontvangen, een wassende beweging over mijn gezicht.
Ik zwaai terwijl ik de compound uitsnel. Gauw weg. Pfffffffieuw, mijn hoofd en alles voelt raar van emoties. Gauw zet ik Dan op de hoek af en bedank ik hem. Hij is er ook stil en aangeslagen van. We kennen elkaar niet, maar delen dit intense gevoel van… duizend emoties; schaamte (dat we het zoveel beter hebben), blijdschap (dat we iets hebben mogen doen), dankbaarheid, geschoktheid (dat mensen achter poorten het zo verschrikkelijk moeilijk hebben) en nog zoveel meer. Terwijl ik het laatste stuk naar huis hobbel over de slechte weg, moet mijn “emmertje” leeg. Het is niet te stoppen.
Het laat me niet los, dagen later nog niet. We gaan ons inzetten om dit maandelijks te doen, totdat het economische leven weer op gang komt!!! Op 7 Oktober willen we nog eens proberen een ronde te doen.
Lieve vrienden, door jullie ongelooflijke snelle reacties de vorige keer, konden we 62, TWEEËNZESTIG !!!!!! gezinnen (reken maar maal tien mensen), een pakket geven van 50 kilo rijst, 5 liter olie, 4 kilo bonen, een tray met 30 eieren en 100 dalassi transportgeld zodat ze het naar huis kunnen brengen.
Een druppel… I know, maar toch zeker 620 mensen, plus diegenen die hun verdiensten haalden uit het mogen leveren van de voedingswaren.
Mensen die me niet zo goed kennen, zullen vast denken: “wat een emotioneel typje zeg!”. Naarmate ik de mensen en de armoede beter ben gaan begrijpen, in de jaren dat ik hier nu woon, voel ik me zeker nog meer betrokken. Ik werk me een rotje om iets te helpen veranderen en op te bouwen. Ik ben veel gaan begrijpen van hoe en waarom dingen wel of niet werken. We hebben nu 26 mensen in dienst en daarnaast nog 18 mensen die hun inkomen zelf verbouwen op ons land.
Dat ik de handen en voeten, de uitvoerder mag zijn van jullie directe hulp …en dat daardoor dit tot stand komt… kaboem, zomaar even in enkele dagen … echt ongelooflijk geweldig!
We gaan ons echt inzetten met jullie hulp, dit vaker te doen, nu de nood zo hoog is!
Helpt u ons (weer)? Ga naar www.carefornatural.org.
