Enkele weken geleden kreeg ik een voicemailbericht van Abdulai, eerst stilte en vogelgeluiden en toen een moeizaam op gang komend bericht. Hij vertelde me dat hij een tweede vrouw ging trouwen, over een paar dagen. Een lang verhaal van hoe en waarom dat werkelijk kant noch wal sloeg.
Maar een van de redenen was dat Hawa hem te weinig respecteert en dat dit zou helpen haar te reguleren.
Wat je moet weten is dat hij drie prachtige kinderen heeft en de vierde over drie weken verwacht wordt!! Zijn vrouw Hawa, onze handelaarster, werkt zich uit de naad om hem te helpen om ook zijn ouders in Guinea te helpen overleven. Zij totaal gedesillusioneerd en tot op het bot verdrietig. Met z’n allen wonen ze in een ruimte van 35m2.
Toen ik vroeg waar die mevrouw dan gaat slapen, antwoordde hij dat ze erg van zijn hele gezin houdt en gewoon in hetzelfde huis kan wonen en in de harmonie van het geheel, ook in hun bed kan slapen.
Hij stelt zich dus voor dat Hawa, die haar ziel eruit huilt van verdriet, hoogzwanger of met een pasgeboren baby, het bed deelt met de pasgehuwden. De kinderen slapen er ook naast.
De eigenlijke reden dat hij deze dame wil trouwen kwam zo
tot stand:
Hij ging naar het shopje om eten te halen en daar stond een dame die hem goed
bekeek en tegen hem zei: “I love you” (wat zoiets betekent als ik vind je
aantrekkelijk). Hij antwoorde daarop: “Ah, maar ik heb een vrouw en
kinderen, hoor!”, waarop zijn op antwoordde: “Oh maar dat geeft niet, I can
love them too” …en daar werd de lust geklonken tot een huwelijk.
Hij kan zijn eigen bonen niet doppen, financieel. Ik moet vaak bijspringen. Ze wonen gratis, ze hebben beiden een baan, ik sponsor hun kindjes, ze hebben schoon water uit de kraan (hier een grote plus), ik heb hun medische rekeningen gedekt, veel aardige vrijwilligers geven hun kinderen van alles en nog wat, vriendschap, cadeautjes, Engelse les, een bredere kijk op de wereld.
Uiteraard heb ik gezegd dat ik het niet kan tolereren dat Hawa, in haar hoogzwangere toestand, dit moet toestaan. Ik kan die dame niet toelaten in mijn huis. Zijn conclusie was dan dat ze met zijn allen weggaan en niet zullen blijven en wel …afgelopen zaterdag…
Hij moet dan dus een huur betalen, hier altijd zes maanden vooruit, dat heeft hij niet. Hij moet een bruiloft betalen, een nieuw kindje en alle kosten daaromheen. Hij heeft geen inkomen meer, zijn vrouw geen inkomen meer, zijn kinderen geen sponsor voor school en geen lunchgeld meer, geen zak rijst, die hij nu maandelijks van me krijgt, in zijn nieuwe huis geen water (dat moet elders uit een put worden gehaald en dan naar huis worden gedragen), geen geld meer voor zijn ouders die in Guinea en totaal op zijn giften leven, geen eten meer…………………………….en dat alles om een vrouw die zegt dat ze hem een lekker ding vindt!
***in mijn ogen is hij van God los ** letterlijk! ** al zal hij niet de enige zijn die veel op ’t spel zet voor een spannende voorbijgangster… en het is hier uiteindelijk normaal een tweede of derde of vierde vrouw te hebben, mits… (en dat vergeten ze allemaal) je alle vrouwen hetzelfde kan geven, een huis, geld en faciliteiten voor de kinderen, allen gelijkwaardig.
Het gezin dat op het naastliggende land woont, met vijf kindjes, is bevriend met Abdulai’s gezin. Het is in en in triest wat …een verlies… wat een stomme beslissing… Hawa is zo geweldig goed in het behandelen, ze is er apentrots op om het te doen, ze heeft trainingen gehad in management, time- management, hygiëne, Aloë Vera-behandeling en medische basiskennis, enz. enz.
Abdulai heeft jaren training gehad in het houden van bijen…
Alles foetsie weg. Natuurlijk zou je je kunnen afvragen of ik misschien wat minder zwaar moet tillen aan het recht van de vrouw… en Hawa zich dit maar gewoon moet laten welgevallen, ook als is ze er kapot van. Maar ik kan het niet. Ik weet dat ik dan zo’n antipathie ontwikkel om nog naar de projecten te gaan als ik dat mens in de ogen moet staren of zie dat zij een van Hawa’s kinderen slaat…, ik wil dat niet hoeven zien.
Dus, de Hemel zegene de greep, hij gaat weg… maar is nog niet vertrokken afgelopen zaterdag. Ik overweeg een compromis door Hawa vier maanden tijd te geven om haar kind te krijgen, te wennen aan het idee. Hij kan dan een muurtje in zijn kamer laten bouwen om ten minste een aparte ruimte te maken waar hij dan met de een of de ander slaapt. Want ik verlies ongelooflijk veel als ik hen kwijtraak, waarvan het grootste verlies is de kans die de kinderen hebben, de vriendschap die we hebben opgebouwd en de geweldige sfeer die er is omdat het allemaal zulke heerlijke mensen zijn en het teamwork daar zo gesmeerd loopt. Ik ben van ze gaan houden en omdat Abdulai gezegd heeft dat hij niet blijft en dat hij Hawa ook niet toestaat om te blijven werken, zitten we uiteraard met een heel groot en verdrietig probleem. Maar Hawa en de kindjes afvallen door hem toe te staan die dame binnen te brengen, is voor mijn gevoel ook geen optie.
Misschien dat – als-ie hard moet gaan nadenken hoe het financieel rond te krijgen – hij zijn gezonde verstand terugkrijgt. Maar als de lust het wint en waarschijnlijk is die dame al wel zwanger, dan hebben we wel een nare toestand.
