Op 15 November j.l. was het 8 jaar geleden dat wij het brandwonden centrum openden.
We kunnen met tevredenheid terug kijken op het bereikte resultaat. Honderden baby’s en kinderen zijn genezen met Aloe Vera door onze niet aflatende loyale personeelsleden Kebba en Ollie, die werkelijk 24 uur klaar staan. Het is vaak wel maar niet altijd even dankbaar werk. Soms maken ouders van patiënten je zo boos door hun care-free houding, een behandeling overslaan, waardoor de patiënt achteruit gaat, wat ons dan weer meer materialen en tijd kost of gewoon niet meer komen zonder bericht. Voor het patiëntje bellen we als ze niet komen opdagen, wel 15 keer voordat we het opgeven om de ouders te overtuigen terug te komen in het belang van het kind.
Zoals vanmorgen, een patiëntje dat uit Senegal is gekomen voor onze behandeling. Ze had nog 3 tot 4 behandelingen te gaan, haar hele buik, linker borst en gehele linker arm verbrand…vanmorgen belt haar moeder om te zeggen dat haar man besloten heeft dat ze terug gaan. Daardoor maakt ze de behandeling dus niet af met alle gevolgen van dien. Een moppie van slechts 4.5 jaar.
Een ander jongetje van 2, die zijn hele bips, onderrug, flank, onderbeentje en onderarmpje en beide handje verbrandde door kokend water….zijn behandeling gaat geweldig goed. Hij is zo goed als klaar maar zijn huid is nog uiterst teer….we besteden echt veel tijd om ouders te informeren over hoe met de nieuwe huid om te gaan….ondanks dat heeft dit kindje zijn hele billen kapot geschaafd, gekrabd en is de mooi hersteld huid weer kapot, rommelig en licht ontstoken. Voordat we erover oordelen, een aantal overwegingen die van invloed kunnen zijn geweest: Het is regenseizoen, als je je tandenpoets guts het zweet al van je hoofd. Ze zetten overal 100% katoen in kleding zelfs als het dat helemaal niet is hier op de markt. Katoenen kleding en ondergoed kopen is hier bijna onmogelijk. De moeder zou zo maar niet eens een schone ruimte kunnen hebben waar haar kind veilig kan spelen…ze moet waarschijnlijk dagelijks met haar kind op de rug, in de snikhete zon, over super modderige wegen waar je slippers in vastzuigen en glijden, naar de markt, met de ingekochte lading op haar hoofd, weer naar huis. Soms water halen van ver, brandhout is allemaal nat, op kolen of gas koken erg duur, de reis naar de kliniek is lang, de taxi’s rijden vaak niet als het erg regent omdat ze anders vaak panne krijgen op modderige wegen of door diepe plassen rijdend op de verharde weg waar enorme gaten in het teer door de regen niet te herkennen zijn….mensen zijn kletsnat als ze in de taxi stappen en zie dan je auto maar eens weer droog te krijgen, zonder schimmel…misschien heeft haar man geen werk of is ie de backway gegaan en moet ze elders bedelen om taxi geld en wie weet eet-geld….en al deze omstandigheden maken natuurlijk dat je dan niet de hele dag gefocust kunt zijn op dat ene kind, want ze zal er vast nog een stuk of 5 hebben. Family-planning is bijna onbereikbaar geworden voor vrouwen. Het is nu heel erg moeilijk geworden om deel te mogen nemen, de regering heeft de regels erg strenger gemaakt, een vrouw moet getrouwd zijn en toestemming van haar echtgenoot kunnen laten zien….. En nu Kenia een rechtszaak tegen de WHO heeft aangespannen de vaccins in 2014 toegediend aan kinderen (ik meen 12 jarigen) waarin MRNA materiaal zat om mensen steriel te maken waardoor nu heel veel jonge echtparen geen kinderen kunnen krijgen, zal het vertrouwen op buitenlandse organisaties, m.i. geheel terecht, er niet op vooruit gaan. Dus de organisatie “family panning” wordt door vele gezien als een ondermijning van de islam en haar verspreiding.
Enfin, ik vind dat wij in het ABCC met onze beperkte fondsen en middelen, met ons multi functionele personeel, enz. best veel bereiken en consequent blijven met onze diensten en kwaliteit van diensten.
We zijn “Klein maar fijn” voor degene die hun kind niet hoeven verliezen, gehandicapt zien worden or lijden door het brandwonden incident dat ze opliepen.
Ons team is en blijft een zeer gemotiveerde club, zowel hier als in Nederland.
Met het bestuur vergaderen we iedere maand, we zijn allemaal razend druk maar doen dit consequent om te zorgen dat we onze optimale inzet blijven toepassen en de voortgang bewaken. De voorraden verband in tact houden, het geld ervoor sprokkelen, salarisgeld voor ons team, ondersteuning van patiëntjes, soms transportgeld, hun voeding of andere nabehandelingen, enz. Het blijft een uitdaging die ons dwingt onze maximale inzet te blijven geven.
De vrijwilligers is niets teveel: de een naait zich blaren op de vingers om pouches te naaien voor de behandelingen waar we de Aloe bladen in kunnen steken waardoor de behandeling veel makkelijker gaat, een ander staat hier jaarlijks een aantal maanden achtereen te zweten op het land en helpt met alle tuinklussen en behandelingen.
De vrijwilligers die het team ter plekke helpen met allerlei klussen en taken en behandelingen, en die vriendschap helpt ons allemaal het te blijven doen met een lach, want eerlijk is eerlijk soms zinkt ons heus de moed in de schoenen.
De vrienden die ons helpen om onze gemoedstoestand in balans te houden als het soms in onze privé levens zwaar is vanwege verlies, frustratie of andere zaken waar ieder mens mee te maken heeft in zijn leven.
Het personeel, werkelijk gouden mensen, die altijd maar weer klaarstaan, zondagen, feestdagen, avonduren….niemand zeurt ergens over. “De schouders eronder” is hun motto en zonder hen zouden we het niet kunnen !
vlnr: Kebba, onze projectmanager, imker en verpleger – Ollie onze huishoudster die de kliniek, de Umbrella hut en het Honey Bee Educational Center perfect schoonhoudt en tevens verpleegster in de kliniek – Ousman onze verzorger, beveiliger en tuinman.
Ollie haar man, die ruim 20 jaar voor onze familie gewerkt heeft, vertrok, ongeveer anderhalf jaar geleden, zomaar met 3 van haar kindjes naar een buurland, in zeer onstabiele emotionele en geestelijke toestand. Hij trok daarna met haar 4 jarige zoontje, 6 jarige dochtertje en 10 jarige zoontje van het ene land naar het anderen, levend op het geld dat hij had gevangen van de schapen die hij de dag voor zijn vertrek allemaal verkocht.
Het lijkt het op dat ze nu onderweg terug naar huis zijn, met een oudere tante…Ik smeek de hemel dat zij blijven. We hadden destijds omdat ze groter werden al een kamertje gebouwd, het wordt nu geschilderd, onze vrijwilliger GJ heeft een muggengaas en beveiligingsgaas voorgezet, we gaan straks een matras kopen, hebben licht laten aanleggen op het huis ( het is er stik en stik donker) en in het kamertje. We hopen zo heel erg dat ze mogen blijven ! Ze horen hier. Hun kleine broertje David, nu bijna 2, kent hen niet eens…
Charles, de jongen me de wond aan zijn enkel die zo ging rotten dat hij aan de andere kant ook een wond kreeg, hebben we bijna helemaal kunnen genezen op een plekje van een dubbeltje na. Hij had een baan op ons land, maar miste de mensen erg en ging regelmatig terug naar de “ getto” waar hij overleefd had voordat we hem vonden. Helaas is dat niet goed gegaan. Hij raakte enkele malen in een steekpartij verwikkeld waardoor we uit elkaar zijn gegaan met hem. We hebben wel contact maar hij past niet in ons team en zijn keuzes gingen steeds gepaard met politie en ellende. We hebben hem 6 maanden verzorgd en hem tenminste een nieuwe kans in het leven gegeven. Hoe hij het verder invult is uiteraard aan hem. Hij was een vrolijke snuiter en we zullen hem blijven volgen.
Een Nigeriaanse dame, rond de 50, die haar land verliet vanwege een huiselijk drama, met haar twee dochter ( 21 en 12) , die tevens in “ de getto ” waar we Charles sliep buiten, op haar bezittingen met haar dochter onder slechts een afdak, was Godzijdank net met hun hele hebben en houwen geland in ons grootste appartement in Busy Bee. We hebben hen twee weken verblijf aangeboden om even bij te komen van de 10 weken slapen in portieken en in parken. Die nacht, regende het voor het eerst heel erg heftig. We waren opgelucht dat ze comfi in BBA lagen. Ze zijn wat langer gebleven maar het werd een beetje onaangenaam omdat zij geen haast hadden te vertrekken en het personeel betichten van liegen…Gelukkig kregen zij van een mooie gift waarmee zij zeker 2 maanden huur konden betalen, het meisje van 21 had een baan en de moeder kookte maaltijden die zij ’s ochtends als ontbijt verkocht. Ook zij zijn weer even geholpen.
Zo zijn er vele kleine en grotere projectjes waar we de mediator kunnen zijn om mensen te helpen mensen te helpen. We proberen goed onderscheid te maken tussen mensen helpen en mensen afhankelijk te maken van geld waar we erg voor oppassen.
Dat was het mensen verhaal.
De dieren:
De drie honden die we opnamen doen het allemaal hartstikke goed. De honden van mijn vriendin Marloes zijn nog een zorg, de nieuwe eigenaar maakte veel narigheid mee op persoonlijk vlak wat de hondjes niet ten goede is gekomen. Marc, een vriend neemt er zelf nu toch maar een van de hondjes bij en Samba, Marloes haar ex, neemt de andere erbij.
Onderweg naar Mariamakunda afgelopen week zag ik weer een ezel met een totaal ontveld oor en staartbeen. Na enig zoeken vonden we een aardige Fula familie die wilde helpen de ezel te vangen en de eigenaar te vinden. GHDT heeft het dier opgehaald en gaat hem verzorgen tot ie weer beter is. Hij zou anders een trieste dood sterven in dit land van vliegen en alle ellende van dien.
Gister tijdens de regen hoorde ik een paar knallen, als een stroomkabel waar water in komt. Bij nader inzien was het iemand die zijn ezel keihard sloeg. Alsof door de bliksem geraakt, sprong ik in de auto, de chauffeur wist al hoe laat het was en sprong in mijn rijdende auto achterin, we zijn de man gaan opsporen, hebben de auto dwars voor de ezel gezet en in gesprek gegaan…hulp geboden. GHDT geïnformeerd, foto’s genomen van verwondingen en de eigenaar, daarna hoorden we in de zijstraat, iets dergelijks, daar vonden we twee ezels, een met een absurd harnas en erg vermoeid. De man sprak alleen Bambara, Malinees en was erg moeilijk aanspreekbaar. Werkte niet mee al bood ik aan een harnas voor hem te kopen dat wel paste. Hetzelfde proces…GHDT gaat een workshop organiseren en proberen betere harnassen te helpen verstrekken.
Ik zal er nooit aan wennen, nooit! En wil er ook niet aan wennen. Ik wil de moed hebben om te blijven protesteren en actief iets te doen waar ik het kan, ook al word ik soms doodmoe van mezelf….ik ga liever strijdend ten onder dan dat ik neuriënd, mediterend onder de boom oud word. Zo sta ik er vooralsnog in. Stiekem hoop ik ook dat dat inzicht een keertje veranderen mag en dat ik er tevreden mee kan zijn om het te laten zijn wat het is….al kan ik me dat niet voorstellen.
De bijen: We zijn nog meer volken verloren, nu 13 in totaal van de 33…we weten niet waarom en zoeken nog steeds geïnteresseerden die kunnen helpen inzicht te krijgen. De honingopbrengst was daardoor weinig, we hebben meer laten zitten zodat ze sterk blijven in het regenseizoen. Veel van de bomen die we aanplantten beginnen nu bloesem te krijgen dus dat is winst. Maar al het land om ons heen is gekapt, verbrand en daarmee zijn vele bronnen van voedsel voor de bijen verloren gegaan. We gaan daardoor onze overige kasten voor een hele lage prijs verkopen, zodat de bijen elders in het land voordeel zullen hebben en wij een beetje inkomen voor de brandwonden behandelingen. Ken je iemand in Gambia die ze zou willen sponsoren om weg te geven? Ze hebben ruim D25’000 gekost aan materialen aankoop en transport, inclusief honingkamers en koninginnen-rooster. En we bieden ze aan voor D 7500,- voor een heel set. Dat betreft een kast die in een divider heeft 2 x 9 frames of 1 x 18 frames, twee ingangen ( waarvan we er 1 sluiten en 1 gebruiken en die verkleinen we zodat ze de kast beter kunnen verdedigen. Twee honingkamers, een goed-sluitende met roestvrijstaal beklede deksel en een koninginnen rooster.
Busy Bee Nature Residence heeft bezoek gehad van Robin, onze vriend/vrijwilliger met zijn zoon Jan. Ze hebben het geweldig leuk gehad en hebben wat leuke foto’s gemaakt van hun trips en onze bungalows en het park.
Geniet mee. Het zou leuk zijn als jullie willen helpen Busy Bee Nature Residence onder de aandacht van ’t publiek te brengen zodat we boekingen krijgen. Vooralsnog hebben we 4 bungalows van 60m2 klaar die ieder in hun eigen omheind perceel staan variërend tussen 175m2 tot 475m2. De receptie/kantine/shop, zijn volgende week ook in de running. Je kan er straks een ontbijtje nuttigen of verse producten kopen en de basis benodigdheden zoals in een kamp winkel op een camping. Alles met de focus op het beschermen van de beestjes, de inheemse plantensoorten en bomen, de natuur, op de 5 hectare waarop BBNR staat.
Het zwembad, de villa, en kamer 10 (midden tussen de bamboe op eerste etage) zijn over een maand of twee klaar. En als de verhuur goed op gang komt, nog eens 4 kleinere appartementen van 36m2. Alles heeft een keuken of kitchenette, de was wordt centraal geregeld, schoonmaak twee maal per week gratis zoals ook de was en de strijk.
De mango jam zit weer in de potten voor het komende seizoen. We maakten Jackfruit jam, super interessante vrucht, familie van de Indonesische Durian die heel erg stinkt. Jackfruit ruikt ook apart, jackfruit-jam is het tropische heerlijkheid.
De AMS creme heeft weer 2 verbrandde ezels, vele dieren met some zeer ernstige huidaandoeninge, kunnen helpen redden. Twee ezels zijn helaas overleden, de ene aan tetanus, de ander aan zijn brandwonden. Het zorg-team daar in het kamp werkt ongeveer dag en nacht maar de nood en werkdruk vele malen hoger dan de facilliteiten en mankracht kunnen bieden.
We hebben net weer een mooie nieuwe batch gemaakt en ook Aloe Vera Skin Repair, die mijn huid door de intense hitte heentrek. Ik doe het preventief op plekken waar anders makkelijk hitte uitslag komt. Kebba oogst de bladen voor 9 uur ’s ochtends, spoelt ze af, brengt ze hier naar Kololi en binnen 2 uren zitten ze in het product.
Robin en zijn zoon Jan maakten een geweldige trip up country met Maaike, onze voorzitter haar team, te vinden op www.explorethegambia.nl naar Kuntaur, een dorp in River Gambia National Parc in het binnenland van Gambia. Ze hebben hippo’s en krokodillen in het wild gezien, schitterende vogels, het originele leven in de dorpen waar ze doorheen reden, de echtheid van de mensen en de indrukwekkende natuur in het regenseizoen onder geweldige begeleiding van Abdou Sonko, een toeristengids uit Kololi.
Ik kan nog uren doorschrijven als ik de dagelijkse toestanden zou beschrijven, een volgende keer verder.
Busy Bee Nature Residence heeft haar eigen website, www.BusyBeeNatureResidence.com met dank aan Jan Hendrik mijn broer en Ellen.
We hebben een Instagram pagina en facebook, met dank aan Jip en Ellen.
En je kunt ons vinden op Booking.com met dank aan Mara.
